Tlący się ogień jest jak bulgoczący romans przemysłowy z lat 20. Oczywiście głupi i namiętny.

Cóż, fabuła jest oczywiście, wtedy przełomowa teraz hackneyed. Jane Vale, czterdziestoletnia bizneswoman, która prowadzi duże przedsiębiorstwo przemysłowe pozostawione jej przez ojca, budzi się pewnego dnia, by stwierdzić, że jest zakochana w Robercie Elliott, młodym mężczyźnie o połowę młodszym od niej. Ten chłopak po raz pierwszy zwrócił jej uwagę, sprzeciwiając się jej polityce produkcyjnej. Zamiast więc go zwolnić, awansuje go. On jednak kocha jej siostrę. I tu właśnie tlący się ogień zamienia się w płomień namiętności. Więc proszę bardzo.

Film Smoldering Fires został wyreżyserowany przez Clarence'a Browna. W filmie w rolach głównych wystąpili Laura La Plante, Malcolm McGregor, Tully Marshall, Wanda Hawley i Pauline Frederick. Dobrze zagrane, jak na tamte czasy. Grają z podkreśloną mimiką emocjonalną i gestykulacją, bo film jest niemy oraz z intonacją i recytacją uczuć. Jak na tamte czasy, to wszystko jest w porządku.

Tak, film jest jak pierwszorzędna niema opera mydlana, bezbłędnie zagrana przez profesjonalną obsadę i dobrze zainscenizowana. Znów pojawiają się niespodziewane zwroty akcji. A kamerzysta świetnie radzi sobie z natłokiem i zbliżeniami. Dla fanów historii filmu ten film jest praktycznie wybawieniem.

Otóż, jak zrozumiałem morał filmu jest taki, że co się dzieje, gdy kobiety biznesu odnoszą sukces i stają się bogate. Ale oczywiście są w filmie momenty, kiedy młody inżynier jest uwodzony przez pracownice za pomocą zsuwającej się podwiązki. Nic się nie zmieniło w zasadach kręcenia filmów.