To mnie po prostu zadziwia. Jak wiele lat ma ten film i wcale się nie zestarzał. Myślę, że po prostu uchwycili nuty, które są w duszy każdego z nas.

Znakomity melodramat. I oczywiście dzięki Vivien Leigh.

Takie rozdzierające widowisko dla damskiej publiczności. Nie zastanawiałiście się, dlaczego od razu prosto do panelu zamiast na przód jako pielęgniarka? Tak, cóż, panel jest trochę jak zespół baletowy. Tylko brudniej, oczywiście. I wojskowy też jest dobry. On też jest trochę bałaganiarzem.

Dla mnie Pożegnalny walc jest właśnie tym jednym filmem. Szczera, wzruszająca, romantyczna opowieść o prawdziwej miłości na tle wojny. To byłoby banalne, gdyby Maya poszła za Royem, ale jedyne, co sobie uświadamia, to to, że stała się inna. Nie tą, w której Cronin zakochał się przed pierwszą wojną. I ta tragiczna beznadzieja sprawia, że serce boli. I czeka się na inne zakończenie.

Nie rozumiem skąd tyle zachwytów nad Pożegnalny walc? To po prostu sentymentalny dramat z głupio wydrążonymi postaciami i nielogicznymi działaniami. Vivien Leigh gra dokładnie taką samą O'Harę tylko na innej wojnie. Roy Cronin jest żołnierzem, a jego żarty, jak to mówią, są głupie. Kochasz tę kobietę, więc dbaj o nią.