James Woods

James Howard Woods (ur. 18 kwietnia 1947 w Vernal) – amerykański aktor, scenarzysta, reżyser filmowy i telewizyjny. Został doceniony za talent, inteligencję i aktorską wszechstronność, traktował kino jako możliwość wypowiedzenia się o politycznej rzeczywistości. Na ekranie ukrywał reakcje, a jego kamienna twarz rzadko wyrażała emocje i stanowiła nieodłączną cechę gry aktorskiej. Urodził się w Vernal w stanie Utah w rodzinie rzymskokatolickiej byłego amerykańskiego oficera wywiadu armii angielskiego i niemieckiego pochodzenia – Gaila Peytona Woodsa (1915–1960), który zmarł po rutynowej operacji, i nauczycielki irlandzkiego pochodzenia Marthy A. (z domu Smith). Jego matka prowadziła przedszkole po śmierci męża i później wyszła ponownie za mąż za Thomasa E. Dixona. Jego młodszy o równe dziesięć lat brat Michael Jeffrey (1957–2006) był także aktorem. James już jako dziecko wyróżniał się wielką inteligencją (jego IQ wynosi ponad 180), studiując z zapałem m.in. algebrę liniową na uniwersytecie. W tamtym czasie marzył o wykonywaniu pracy okulisty lub byciu policjantem. Gdy szyba spadła mu na ramię, uszkadzając arterię, lekarze założyli mu ponad dwieście szwów. Ten wypadek pokrzyżował jego plany, uniemożliwiając zarówno grę na gitarze, jak i pracę w klinice medycznej. Dorastał w Warwick w stanie Rhode Island, gdzie w 1965 ukończył do Pilgrim High School. Krótko służył jako ministrant w kościele katolickim. Dzięki stypendium studiował na wydziale nauk politycznych w Massachusetts Institute of Technology w Cambridge w stanie Massachusetts, ważnym centrum amerykańskiego życia kulturalnego. W 1970 zadebiutował na Broadway w sztuce The Borstal Boy . Występował jednocześnie na deskach scenicznych off-Broadwayu w Nowym Jorku . Jako młodzieniec otrzymał nagrodę na New England Theatre Festival za kreację w mało znanej sztuce. W 1971 odebrał nagrodę Obie za udział w spektaklu Saved. W 1972 otrzymał Theatre World za występ w Moonchildren. W kinie zadebiutował u Elii Kazana w dramacie Goście (The Visitors, 1972) . Duże uznanie przyniosła mu rola Karla Weissa, zgorzkniałego artysty żydowskiego w miniserialu Holocaust (1978). Za rolę psychopaty Gregory’ego Powella, który dokonuje zbrodni w dramacie Cebulowe pole (The Onion Field, 1979) otrzymał pierwszą nominację do nagrody Złotego Globu. Zebrał dobre recenzje za rolę zdradzającego swojego przyjaciela Maximiliana 'Maxa' Bercovicza, postać naznaczoną tragizmem i zagraną niezwykle sugestywnie w gangsterskiej opowieści Sergio Leone Dawno temu w Ameryce (Once Upon a Time in America, 1984). Kolejna rola D.J. w telewizyjnym dramacie familijnym Obietnica (Promise, 1986) przyniosła mu nagrodę Złotego Globu, Złotego Jabłka i Emmy. Tę ostatnią nagrodę odebrał także za postać Billa Wilsona w filmie Nazywam się Bill W. (My Name Is Bill W., 1989) . W swojej karierze otrzymał dwie nominacje do Oscara, jako Richard Boyle, relacjonujący dramatyczne wydarzenia w Wietnamie, Kambodży, Libanie i w krajach Ameryki Środkowej w dramacie wojennym Olivera Stone’a Salwador (Salvador, 1986) oraz za rolę Byrona De La Beckwitha, zagorzałego rasisty, nasyconego złowrogą pychą, przerażającą pewnością siebie i energią w dramacie Roba Reinera Duchy Missisipi (Ghosts of Mississippi, 1996) .