Richard Nickson

Richard Milhous Nixon (ur. 9 stycznia 1913 w Yorba Linda, zm. 22 kwietnia 1994 w Nowym Jorku) – amerykański polityk i prawnik, 37. prezydent Stanów Zjednoczonych, wcześniej 36. wiceprezydent, senator i członek Izby Reprezentantów. W wyniku Afery Watergate ustąpił ze stanowiska prezydenta przed końcem kadencji, jako jedyny w historii. Urodził się 9 stycznia 1913 roku w Yorba Linda w Kalifornii jako syn sadownika Francisa Nixona i jego żony Hannah Milhous. Pobierał nauki w lokalnych szkołach, a następnie w Whittier College, w pobliskim Whittier. Po jego ukończeniu wstąpił na Uniwersytet Duke’a, gdzie studiował nauki prawne. Prywatny uniwersytet był poza zasięgiem finansowym rodziny Nixonów, lecz przyszły prezydent otrzymywał stypendium naukowe, które pozwoliło mu kontynuować naukę. Gdy uzyskał dyplom, rozpoczął prowadzenie prywatnej praktyki w Whittier. W momencie ataku na Pearl Harbor Nixon pracował w Biurze Kontroli Cen w Waszyngtonie, lecz po przystąpieniu Stanów Zjednoczonych do II wojny światowej postanowił wstąpić do Marynarki Wojennej. Przeszedł szkolenie w Ottumwie, otrzymał stopień porucznika i został skierowany na południowy Pacyfik. Będąc oficerem lotnictwa, nie brał udziału w bombardowaniach i bezpośrednich starciach. Pod koniec 1944 roku został zdemobilizowany i wrócił do kraju. Zaraz po II wojnie światowej rozpoczął swoją działalność polityczną, angażując się w działalność Partii Republikańskiej. W 1946 roku wystartował w wyborach do Izby Reprezentantów i zdobył mandat. Został członkiem Komisji ds. Działalności Antyamerykańskiej (House Un-American Activities Committee), w której wykazywał postawę antykomunistyczną i antyliberalną. W ramach działalności komisji wziął udział w skazaniu pracownika Departamentu Stanu, Algera Hissa, który został oskarżony o sympatie prokomunistyczne. W 1947 roku pomógł w obaleniu weta prezydenta Trumana wobec antyzwiązkowej ustawy Tafta–Hartleya. W 1950 roku postanowił ubiegać się o mandat senatora. Jego konkurentką z Partii Demokratycznej była Helen Gahagan Douglas. Podobnie jak w wyborach do Izby Reprezentantów, Nixon kłamliwie powiązał swoją konkurentkę z lewicowym kongresmenem, Vitem Marcantoniem. Mimo zwycięstwa w wyborach nie zapewnił sobie popularności – jego kontrowersyjne działania spowodowały, że nadano mu pseudonim „Cwany Dick” (Tricky Dick). Gdy odbywały się wybory prezydenckie w 1952 roku, Nixon był jednym z delegatów kalifornijskich. Dzięki uchwaleniu rezolucji o uczciwych zasadach gry, nominację prezydencką z łatwością uzyskał Dwight Eisenhower. Bossowie republikańscy uznali, że Nixon, z twardymi poglądami antykomunistycznymi, będzie odpowiednim kandydatem na wiceprezydenta. W trakcie kampanii ostro atakował kandydata demokratów, Adlaia Stevensona, oskarżając go o appeasement wobec Związku Radzieckiego. Jesienią 1952 roku wyszło na jaw, że Nixon miał otrzymywać 900 dolarów miesięcznie z tajnego funduszu, finansowanego przez 76 konserwatywnych biznesmenów kalifornijskich. Gdy ujawniono aferę, kandydat na wiceprezydenta otrzymał łącznie nieco ponad 18 tysięcy dolarów. W orędziu do narodu, 23 września wyjaśniał, że pieniądze te są przeznaczane na koszty utrzymania biura i sekretariatu. Twierdził, że jedynym otrzymanym prezentem był pies Checkers, dla jego córki. Zaznaczył dodatkowo, że bez względu na opinie, psa nie odda, wskutek czego przemówienie nazwano „przemówieniem Checkersa”. Mimo winy Nixonowi udało się zatrzeć złe wrażenie i wzbudzić współczucie części wyborców. Duet republikański bez trudu wygrał wybory powszechne i w Kolegium Elektorów, w efekcie czego 20 stycznia 1953 roku Nixon został zaprzysiężony na wiceprezydenta. Prezydent Eisenhower często delegował swoich podwładnych do wykonywania zadań, sam natomiast funkcjonował jak szef sztabu. Nixona mianował przewodniczącym Prezydenckiej Komisji ds. Kontraktów Rządowych oraz Rządowej Komisji ds. Stabilizacji Cen i Wzrostu Gospodarczego. Zadaniem komisji była kontrola firm korzystających z kontraktów rządowych pod względem segregacji rasowej. Ponadto Nixon zastępował Eisenhowera, kiedy ten przybywał w szpitalach w 1955, 1956 i 1957 roku. Prowadził posiedzenia gabinetu i Krajowej Rady Bezpieczeństwa, jednak ograniczał się tylko do przewodnictwa, w kwestiach merytorycznych ustępując pola doradcom prezydenta. Dzięki wypracowanemu modelowi współpracy Eisenhowera i Nixona, ustalono pewien konwenans sukcesji prezydenckiej i kompetencji wiceprezydenta w razie trwałej lub tymczasowej niezdolności do sprawowania najwyższego urzędu w państwie. Model ten był stosowany także przez następne administracje do czasu uchwalenia XXV poprawki do Konstytucji.