Lech Majewski

Lech Majewski (ur. 30 sierpnia 1953 w Katowicach) – polski reżyser filmowy i teatralny, pisarz, poeta i malarz. Członek Amerykańskiej Akademii Sztuki i Wiedzy Filmowej, Gildii Reżyserów Amerykańskich i Europejskiej Akademii Filmowej. Studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie oraz na Wydziale Reżyserii PWSFTviT w Łodzi. Podczas studiów zrealizował etiudy „Bisowanie” i „Grand Hotel” (1975); Grand Prix na Międzynarodowym Festiwalu Szkół Filmowych). Jego dyplomem była nowela „Zwiastowanie” w filmie fabularnym „Zapowiedź ciszy”. Samodzielnym debiutem fabularnym Majewskiego stał się Rycerz (1980), wysoko oceniony w Wielkiej Brytanii i USA. Jesienią 1981 roku reżyser został zaproszony do Cambridge i pozostał w Anglii. W 1982 roku wyreżyserował na Tamizie Odyseję Homera. Przedstawienie zdobyło uznanie krytyki i publiczności: Times określił je jako „potężny teatr”. Plenerowa Odyseja zwróciła również uwagę Michaela Hausmana, producenta m.in. „Amadeusza” Miloša Formana, w wyniku czego Majewski został zaproszony do Stanów Zjednoczonych, gdzie zrealizował Lot świerkowej gęsi oparty na motywach swojej debiutanckiej powieści „Kasztanaja”. W 1986 Majewski wyjechał do Rio de Janeiro, by napisać scenariusz wspólnie z Ronaldem Biggsem, „mózgiem” słynnego napadu stulecia. Więzień Rio został ukończony w 1988 w Pinewood Studios pod Londynem. W filmie, dystrybuowanym przez Columbię Pictures-TriStar, grają: Florinda Bolkan, Peter Firth oraz Breno Mello, pamiętny odtwórca „Czarnego Orfeusza”. W 1990 r. przeniósł się do Hollywood, gdzie rozpoczął współpracę ze studiem Davida Lyncha, realizując Ewangelię według Harry’ego opartą na własnym scenariuszu. Film ten rozpoczął karierę Viggo Mortensena, późniejszego odtwórcy roli Aragorna w trylogii Władca Pierścieni. W 1993 r. Majewski zajął się operą, reżyserując polską prapremierę Króla Ubu Krzysztofa Pendereckiego w Teatrze Wielkim w Łodzi, uhonorowanym Złotą Maską za najlepszy spektakl sezonu oraz Złotym Orfeuszem Warszawskiej Jesieni w 1994 roku. W tym samym czasie jego inscenizacja The Black Rider Boba Wilsona, Toma Waitsa i Williama Burroughsa w Heilbronn w Niemczech otrzymała nagrodę Kilianpreis za najlepszą reżyserię w sezonie 1994/95. O tym spektaklu krytyka niemiecka pisała, iż jest stworzony z „mistrzowską wirtuozerią” (Stuttgarter Zeitung), a jego wspaniałe obrazy „wywołują hipnotyczny nastrój” (Stimme) i „porywają jak jazda w otchłań” (Rundblick)[potrzebny przypis].