Bette Davis

Bette Davis, właśc. Ruth Elizabeth Davis (ur. 5 kwietnia 1908 w Lowell, Massachusetts, zm. 6 października 1989 w Neuilly-sur-Seine) – amerykańska aktorka teatralna, filmowa i telewizyjna, gwiazda filmowa. Jedenastokrotnie nominowana do Oscara, a otrzymała go dwukrotnie. Była ponadto pierwszą aktorką, która otrzymała dziesięć nominacji do tej nagrody. W 1974 roku została uhonorowana specjalnym Złotym Globem. Uznawana za jedną z największych aktorek wszech czasów. Pierwsza kobieta, której powierzono stanowisko przewodniczącej Amerykańskiej Akademii Filmowej. W rankingu 100. największych aktorek będących Największymi Legendami Srebrnego Ekranu ogłoszonym w 1999 roku przez Amerykański Instytut Filmowy Davis zajęła drugie miejsce. Wywodziła się z rodziny o angielskich, walijskich i francuskich korzeniach. Miała jedną, młodszą od siebie o rok siostrę Barbarę. Siedem lat po narodzinach Betty (tak nazywano Ruth już od narodzin) jej ojciec opuścił rodzinę, rodzice się rozwiedli. Gdy miała 13 lat, jej matka otrzymała pracę w Nowym Jorku jako fotograf i zabrała ze sobą córki. W Nowym Jorku zaczęła regularnie chodzić do kina. Podobno to po obejrzeniu Czterech jeźdźców Apokalipsy (1921) z Rudolfem Valentino oraz Little Lord Fauntelroy (1921) z Mary Pickford 13-letnia Betty Davis postanowiła zostać aktorką. Zmieniła swoje imię z Betty na Bette wzorując się na powieści Balzaka Kuzynka Bietka (La cousine Bette). Cały czas bardzo wspierała ją matka, która miała nadzieję, że chociaż Bette zrealizuje jej niespełnione marzenia o karierze aktorki. Już w szkole średniej poznała swojego przyszłego męża (Harmona Nelsona, którego poślubiła w 1932 roku, a rozwiodła się z nim 6 lat później). Później uczęszczała do szkoły baletowej i do John Murray Anderson School of Theatre, gdzie była prymuską. Chodziła tam do klasy razem z Lucille Ball, której nie wróżono kariery i z powodu zbytniej nieśmiałości wyrzucono ją ze szkoły. Na Broadway trafiła dzięki George’owi Cukorowi, który powierzył jej mimo to maleńką rólkę w chórkach w przedstawieniu Broadway. Później pojawiała się jeszcze w teatrze m.in. w sztuce Dzika kaczka. Jednak na swój wielki debiut na broadwayowskich deskach musiała czekać do 1929 roku, kiedy to została zaangażowana do przedstawienia teatralnego pt. Broken Dishes. Doceniono jej talent i zaczęto powierzać jej inne ciekawe role. Właśnie podczas jednego ze spektaklów wypatrzył ją łowca talentów i zaproponował jej udział w przesłuchaniu w wytwórni Universal Studios. Dwie pierwsze próby zdobycia jakiejkolwiek roli w filmie okazały się niepowiedzeniem. Za trzecim podejściem Davis dostała rolę w filmie Zła siostra (1931). Kreacja aktorska przeszła jednak bez echa, nie spotkała się z zachwytem ani ze strony krytyków, ani publiczności. Podobnie oceniono jej kilka kolejnych ról. Przełomem okazał się dramat Człowiek, który grał Boga (1932). Bette spodobała się. Ponieważ z jej kontraktu ze studiem Universal nie wynikały dla niej żadne korzyści, przeszła do Warner Bros. Podpisała tam umowę na 7 lat. W 1934 roku zaczęła zbierać pochlebne recenzje za film W niewoli uczuć. Już rok później otrzymała swoją pierwszą nominację do Oscara w kategorii najlepsza aktorka pierwszoplanowa za film Kusicielka. W wyścigu po tą prestiżową nagrodę pokonała m.in. Katharine Hepburn i Claudette Colbert. W drugiej połowie lat 30. dotąd świetnie rozwijająca się kariera aktorska (szczególnie po zdobyciu Oscara) zaczęła przygasać. Aktorka winiła za to wytwórnię, która proponowała jej role w kiepskich filmach. Zdecydowała się na drastyczny krok, który mógł nieść za sobą daleko idące konsekwencje. Mianowicie wystąpiła w dwóch brytyjskich produkcjach. W latach 30. nie do pomyślenia był fakt, iż aktor mógłby złamać umowę z wytwórnią, która w kontrakcie zastrzegała sobie prawa do aktora na wyłączność. Bette wiedziała, że występując w zagranicznych filmach łamie kontrakt. Aby nie dopuścić do rozprawy sądowej, w wyniku której prawdopodobnie musiała by wypłacić wytwórni Warner Bros. ogromne odszkodowanie, uciekła do Anglii. Mimo wszystko prawnikom studia udało się wytoczyć aktorce proces, który przegrała. Zrujnowana Davis wróciła do Hollywood. Ponieważ jej kontrakt z wytwórnią obowiązywał nadal, była zobowiązana grać odtąd we wszystkich filmach proponowanych przez studio. Jednak jej pierwsza rola po powrocie do Stanów w filmie Fortancerki z 1937 roku została bardzo pochlebnie oceniona. Znowu trafiła do ścisłej czołówki najpopularniejszych aktorek. W 1938 roku całe Hollywood żyło realizacją wielkiego bestsellera Margaret Mitchell pt. Przeminęło z wiatrem. Książka opowiadała o losach młodej dziewczyny z Południa – Scarlett O’Hary w czasie wojny secesyjnej. W przeprowadzonym plebiscycie ludzie uznali, że to właśnie Bette powinna zagrać niepokorną Scarlett. Miała dużą konkurencję w postaci Katharine Hepburn, Joan Crawford, Jean Harlow, Carole Lombard (jej mąż Clark Gable miał grać męża Scarlett – Retta), Claudette Colbert. W filmie mieli występować poza tym m.in. amant filmowy Clark Gable i Olivia de Havilland. W dodatku na horyzoncie pojawiła się młoda, jeszcze wtedy nieznana w Ameryce, niezwykle uzdolniona angielska aktorka, Vivien Leigh, która w końcu otrzymała rolę. Film uczynił z niej gwiazdę pierwszej wielkości, otrzymała za niego Oscara. Mówiło się, że rola Scarlett, to jedyna jakiej nie udało się otrzymać Bette, choć bardzo tego chciała. Ona jednak do końca życia przekonywała, że tak nie było. Długo nie musiała rozpamiętywać porażki, gdyż otrzymała podobną rolę dziewczyny z Południa w melodramacie Jezebel (1938) i za tę rolę otrzymała drugiego w swojej karierze Oscara(po latach kupił go na aukcji za 578 tys. dolarów Steven Spielberg, a następnie oddał go w ręce Akademii).