Joel Schumacher

Joel T. Schumacher (ur. 29 sierpnia 1939 w Nowym Jorku, zm. 22 czerwca 2020 tamże) – amerykański reżyser, scenarzysta i producent filmowy. Najbardziej znany z filmów o Batmanie oraz ekranizacji prozy Johna Grishama, który twierdził, że nikt, tak jak Joel Schumacher, nie potrafi przenieść jego książek na ekran. Zyskał sobie nie tylko reputację reżysera, który ciągle poszukuje nowych wyzwań, poruszając się po różnych obszarach kina, ale również twórcy dającego młodym, nieznanym aktorom szansę na zaistnienie w branży, odkrywca takich gwiazd, jak Kiefer Sutherland, Demi Moore, Rob Lowe, Colin Farrell, Gerard Butler i Matthew McConaughey. Urodził się w Nowym Jorku w rodzinie klasy robotnicznej jako syn Marian (z domu Kantor) i Francisa W. „Franka” Schumachera. Jego matka urodziła się w Illinois i była szwedzką Żydówką, a ojciec był baptystą z Knoxville w Tennessee. Wychowywał się w Queens. Ojciec zmarł, gdy miał cztery lata. Matka wychowywała go samotnie, pracowała w sklepie z odzieżą. Schumacher całe dni spędzał w pobliskim kinie. W 1965 ukończył Parsons School of Design. W latach 60. otworzył własny butik Paraphernalia. Pracował jako grafik i projektant w sklepie odzieżowym Henri Bendel w Nowym Jorku, uczęszczając na studia. Studiował wzornictwo przemysłowe i projektowanie odzieży w nowojorskim Fashion Institute of Technology, ale wkrótce odkrył, że prawdziwe powołanie to film. Przeniósł się do Los Angeles, gdzie zaczął pracować jako kostiumolog przy filmach takich jak komediodramat Graj jak z nut (Play It As It Lays, 1972) z udziałem Tuesday Weld i Anthony’ego Perkinsa, dramat kryminalny Herberta Rossa Ostatnie słowo Sheili (The Last of Sheila, 1973), melodramat Paula Mazursky’ego Zakochany Blume (Blume in Love, 1973), komedia Woody’ego Allena Śpioch (1973), czarna komedia Więzień Drugiej Alei (The Prisoner of Second Avenue, 1975) z Jackiem Lemmonem i dramat Allena Wnętrza (1978). Zajmował się także pisaniem scenariuszy, z umiarkowanymi sukcesami. Jako scenarzysta zadebiutował filmami - dramatem historycznym Błysk (Sparkle, 1976) z Irene Carą i Philipem Michaelem Thomasem oraz komedią Myjnia samochodowa (Car Wash, 1976), która stała się przebojem kasowym. Jego debiutem reżyserskim był telewizyjny dramat biograficzny NBC Virginia Hill (1974) z Dyan Cannon w roli tytułowej i Harveyem Keitelem jako Bugsy Siegelem. W 1981 wyreżyserował swój pierwszy film kinowy - komedię fantastycznonaukową O kobiecie, co malała (The Incredible Shrinking Woman) z Lily Tomlin, która za występ otrzymała nagrodę Fantafestival i była nominowana do Nagrody Saturna w kategorii najlepsza aktorka. Filmami Ognie św. Elma (St. Elmo's Fire, 1985) i Straceni chłopcy (The Lost Boys, 1987) zaskarbił sobie szacunek młodej widowni oraz wielkich studiów, które obie produkcje sfinansowały. Wyreżyserował również kilka wideoklipów: „Devil Inside” (1988) zespołu INXS, „Heaven Help” (1993) Lenny’ego Kravitza, „Kiss from a Rose” (1994) Seala, „The End is the Beginning is the End” (1997) grupy The Smashing Pumpkins, „World Long Gone” (2008) Scars On Broadway i „Star Baby” (2012) The Killing Floor. Lata 90. przyniosły rozkwit jego kariery, a producenci zaczęli powierzać mu coraz większe projekty: Linia życia (Flatliners, 1990), Upadek (Falling Down, 1993), Klient (The Client, 1994), Czas zabijania (A Time to Kill, 1996) oraz dwa filmy o przygodach Człowieka-Nietoperza. Za reżyserię dreszczowca Osiem milimetrów (8mm, 1999) zdobył nominację do Złotego Niedźwiedzia na 49. Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Berlinie. W 2004 zaadaptował na potrzeby kina słynny musical Andrew Lloyda Webbera Upiór w operze (The Phantom of the Opera), który to film otrzymał trzy nominacje do Oscara oraz nominację do Złotego Globu za najlepszy film komediowy lub musical. Schumacher był też nominowany do Nagrody Satelity dla najlepszego scenariusza adaptowanego.