Ron Silver

Ron Silver, właśc. Ronald Arthur Zimelman (ur. 2 lipca 1946 w Nowym Jorku, zm. 15 marca 2009 tamże) – amerykański aktor, reżyser i producent filmowy. Urodził się w żydowskiej rodzinie jako najstarszy z trzech synów pracującego w branży odzieżowej Irvinga Roya Silvera i nauczycielki May Zimelman, miał dwóch młodszych braci: Keitha i Mitchella. Wychowywał się w nowojorskim Lower East Side na Manhattanie. W 1963 roku ukończył Stuyvesant High School. Studiował w East Side Hebrew Institute (ESHI), gdzie otrzymał licencjat w zakresie iberystyki i sinologii na Uniwersytecie Stanu Nowy Jork w Buffalo . W 1970 roku otrzymał tytuł magistra historii Chin na katolickim St. John’s University w nowojorskim Queens. Naukę kontynuował w College of Chinese Culture na Tajwanie. Uczęszczał także do Graduate School of International Affairs przy Uniwersytecie Columbia. Studiował aktorstwo w nowojorskim Herbert Berghof Studio i Actors Studio. W 1971 roku zadebiutował na scenie off-Broadwayu w dwóch przedstawieniach: Kasper i Public Insult. Dwa lata później pracował jako impresario off-broadwayowskiej rewii El Grande de Coca-Cola (1973). Po udziale w programie rozrywkowym NBC Mac Davis zaprasza (The Mac Davis Show, 1974) i sitcomie CBS Wielki Eddie (Big Eddie, 1975), pojawił się jako bohaterski i nerwowy, stłumiony seksualnie sąsiad w sitcomie CBS Rhoda (1976). Na dużym ekranie zadebiutował w komedii satyrycznej Tunelowe widzenie (Tunnel Vision, 1976). Potem wystąpił w komedii Pół pary (Semi-Tough, 1977) u boku Burta Reynoldsa i Krisa Kristoffersona, serialu CBS Drogi detektywie (Dear Detective, 1979) jako detektyw Schwartz, sitcomie CBS Tuzin Bakera (Baker's Dozen, 1982), filmie sensacyjnym sci-fi Utajona furia (Silent Rage, 1982) z Chuckiem Norrisem i komedii romantycznej Najlepsi przyjaciele (Best Friends, 1982) z Burtem Reynoldsem i Goldie Hawn. W 1983 roku przeprowadził się do Nowego Jorku. Po występie w komedii romantycznej fantasy Chory z miłości (Lovesick, 1983), serialu NBC Posterunek przy Hill Street (Hill Street Blues, 1983), dramacie biograficznym Silkwood (1983) z Meryl Streep, Kurtem Russellem i Cher, zachwycił recenzentów rolą oddanego i kochającego żonatego syna ekscentrycznej i upartej Estelle (Anne Bancroft) w komediodramacie Sidneya Lumeta ze zdjęciami Andrzeja Bartkowiaka Garbo mówi (Garbo Talks, 1984). Od 7 sierpnia 1984 do 2 czerwca 1985 roku występował w roli Mickeya, wspólnika przeżywającego życiowy kryzys związany z uzależnieniem od kokainy szefa agencji aktorskiej (William Hurt) na broadwayowskiej scenie w sztuce Davida Rabe Harmider (Hurlyburly) w reżyserii Mike’a Nicholsa u boku Harveya Keitela i Sigourney Weaver. Od 17 kwietnia 1986 do 22 marca 1987 roku grał postać Davida Kahna w broadwayowskim Ethel Barrymore Theatre w komedii Andrew Bergmana Zabezpieczenie społeczne (Social Security) w reżyserii Mike’a Nicholsa z Olympią Dukakis. Za rolę Charliego Foxa w broadwayowskim spektaklu Davida Mameta Speed-the-Plow (od 9 kwietnia do 31 grudnia 1988) u boku Madonny i Joego Mantegny został uhonorowany nagrodą Tony i Drama Desk Award. Wystąpił także w przedstawieniach: Lotta (1973), More Than You Deserve (1973), And (1992), Awake and Sing! (1976), Angel City (1977), W Boom-Boom Room (In the Boom Boom Room, 1979), Gorilla (1983), Przyjaciele (Friends, 1983-84), Hurly Burly (1984-85), Polowanie na karaluchy (Hunting Cockroaches, 1987) Janusza Głowackiego i Rozbite szkło (Broken Glass, 1994). W ekranizacji powieści Isaaca Bashevisa Singera w reżyserii Paula Mazursky’ego Wrogowie (Enemies: A Love Story, 1989) z Anjelicą Huston, Leną Olin i Małgorzatą Zajączkowską wcielił się w postać byłego więźnia obozu zagłady, który wikła się w związek z trzema kobietami. W dramacie Druga prawda (Reversal of Fortune, 1990) z Glenn Close i Jeremy Ironsem zagrał prawnika-obrońcy w toku śledztwa zapadniętej w śpiączkę jednej z najbogatszych kobiet w USA.