Jonathan Swift

Jonathan Swift (ur. 30 listopada 1667 w Dublinie, zm. 19 października 1745 tamże) – irlandzki pisarz, autor licznych utworów satyrycznych, m.in. Bitwy książek, oraz politycznych, m.in. Listów kupca bławatnego, jednak najbardziej jest znany jako twórca Podróży Guliwera, najważniejszej książki angielskiego oświecenia, która zyskała sobie ogromną popularność. Gdy urodził się Jonathan Swift, jego ojciec nie żył już od siedmiu miesięcy. Matka była Angielką, a wykształcił go wujek Godwin. Po niezbyt udanej edukacji w Trinity College w Dublinie zdecydował się pozostać z matką, Abigail Erick, w Leicester. W roku 1689 Swift zamieszkał jako sekretarz w domu Williama Temple'a, pisarza i polityka. W 1694 przyjął święcenia duchowne (anglikańskie), ale nie udało mu się uzyskać parafii w Anglii. W 1696 ponownie został domownikiem i sekretarzem Temple'a, do 1699, kiedy objął probostwo, a następnie dziekanat kościoła Św. Patryka w Dublinie. Od 1710 był redaktorem pisma "Examiner", wyrażającego poglądy partii torysów (wcześniej Swift był związany z wigami); trzy lata później założył, wraz z A. Pope'm, J. Arbuthnotem i innymi, Scriblerus Club, stowarzyszenie zakładające walkę z różnymi formami obskurantyzmu. W londyńskim okresie swej działalności, który trwał do 1714 roku, Swift był bardzo czynnym, ostro piszącym pisarzem politycznym, przede wszystkim satyrykiem i pamflecistą. Po wyborczej wygranej wigów w 1714 wrócił do Irlandii, ale pozostał aktywny jako publicysta, zwłaszcza w opozycji do irlandzkiej polityki rządów Walpole'a. W Moor Park, domu Temple'a, Swift poznał ośmioletnią małą dziewczynkę. Była córką kupca, Edwarda Johnsona. Dziewczynka nazywała się Estera Johnson i według samego Swifta urodziła się 18 marca 1681 roku. Estera była później znana jako Stella i miała duży wpływ na życie Swifta. Zmarła 28 stycznia 1728 roku. Swift nie był przy tym obecny, nie było go również na pogrzebie, gdyż był bardzo chory. W dniu jej śmierci zaczął pisać Character of Mrs. Johnson. Kosmyk jej włosów został znaleziony na jego biurku, zawinięty w papier, na którym napisano "To tylko kobiece włosy". Na 3 lata przed śmiercią postradał zmysły, rzadko się odzywał. Swoje życie komentował natomiast mówiąc, że mógłby osiągnąć więcej, gdyby pohamował satyryczne treści w swojej twórczości. Gdy umarł, został pochowany obok Stelli, zgodnie ze swoim życzeniem. Jego cały majątek został przekazany na ufundowanie szpitala dla ludzi upośledzonych i obłąkanych.