Mikhail Alekseyev

Michaił Nikołajewicz Aleksiejew (ros. Михаил Николаевич Алексеев; ur. 6 maja 1918 we wsi Monastyrskoje w guberni saratowskiej (obecnie obwód saratowski), zm. 19 maja 2007 w Moskwie) – rosyjski pisarz. Skończył siedmioletnią szkołę wiejską, później uczył się w szkole pedagogicznej w Atkarsku, we wrześniu 1938 został wcielony do Armii Czerwonej. Brał udział w wojnie z Niemcami od lipca 1941, walczył na Froncie Południowo-Zachodnim i Stalingradzkim i w bitwie pod Kurskiem, był zastępcą redaktora gazety dywizyjnej 72 Dywizji Piechoty Gwardii 7 Armii Gwardii, w 1942 opublikował pierwszy reportaż. Od 1942 należał do WKP(b), po wojnie służył w Centralnej Grupie Wojsk (w Austrii), miał stopień pułkownika. Był korespondentem-organizatorem gazety „Za czest’ Rodiny”, w 1951 został członkiem Związku Pisarzy ZSRR, w 1957 ukończył Wyższe Kursy Literackie. Redagował „Wojenizdat”, 1968–1989 był redaktorem naczelnym pisma „Moskwa”. Tworzył psychologiczną prozę wojenną. W 1953 wydał swoją pierwszą powieść Żołnierze (wyd. pol. 1953), w 1957 opublikował opowiadanie Nasledniki, a w 1964 opowieść Chleb – imia suszczestwielnoje (zekranizowaną w 1968). W 1961 wydał powieść Wiszniowy omut, a w 1981 powieść Draczuny o tematyce wiejskiej. I inne.