Alla Pugachyova

Ałła Borisowna Pugaczowa, ros. Алла Борисовна Пугачёва (ur. 15 kwietnia 1949 w Moskwie) – radziecka i rosyjska piosenkarka, kompozytorka, aktorka, autorka tekstów, reżyserka i producentka muzyczna. Ludowy Artysta ZSRR, Zasłużony Artysta Federacji Rosyjskiej, laureatka Państwowej Nagrody Federacji Rosyjskiej. Uznawana za ikonę rosyjskiej piosenki i jedną z najpopularniejszych artystek radzieckich i rosyjskich XX wieku. Dysponuje głosem o rozpiętości ponad trzech oktaw (sopran–kontralt) i charakterystycznej barwie z chrypką. Wykształciła swoisty styl interpretacji, z pogranicza piosenki aktorskiej i rockowej, prezentowany w ramach konceptualnych widowisk estradowych: teatru piosenki. Ukończyła studia na wydziale dyrygentury chóralnej Szkoły Muzycznej im. M. Ippolitowa-Iwanowa w Moskwie oraz na wydziale reżyserii estradowej Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej im. A. Łunaczarskiego w Moskwie (1981). W 1975 roku otrzymała Grand Prix Międzynarodowego Festiwalu Piosenki „Złoty Orfeusz” w Słonecznym Brzegu za interpretację piosenki „Arlekino”. Wygrana prestiżowego socjalistycznego festiwalu umożliwiała wydanie płyty w radzieckiej wytwórni płytowej Miełodija, mającej wówczas monopol. Wydany w 1975 roku winylowy krążek z trzema nagranymi przez Pugaczową piosenkami stał się sensacją w ZSRR. Jaskrawa odmienność stylu wykonawczego Pugaczowej wobec dotychczasowych standardów radzieckiej estrady wywołała niesłychany rezonans wśród publiczności. Utwór „Arlekino” stał się radiowym przebojem, piosenkarka zaczęła regularnie pojawiać się telewizji. Wydany w tym czasie singel „Ałła Pugaczowa” sprzedano w nakładzie ponad 15 mln. W 1978 roku z piosenką „Wsio mogut koroli” zdobyła Grand Prix 2. Festiwalu Interwizji w Sopocie. Jednocześnie zbierała pochwały za główną rolę w filmie muz. Żenszczina, kotoraja pojot (reż. A. Orłow), do którego skomponowała muzykę i kilka piosenek. Od początku lat 80. stała się w ZSRR obiektem swoistego kultu. Poświęciła się wówczas także pracy kompozytorskiej, tworząc wiele popularnych piosenek, zwłaszcza we współpracy z poetą Ilją Rieznikiem. Od 1985 zwróciła się ku muzyce rockowej.