Morgan Fairchild

Morgan Fairchild, właściwie Patsy Anne McClenny (ur. 3 lutego 1950 w Dallas) – amerykańska aktorka telewizyjna i filmowa, określana jako efektowna diva oper mydlanych lat 80. XX wieku. Kiedy zdecydowała się na karierę w przemyśle rozrywkowym, wybrała pseudonim sceniczny „Morgan” pochodzący od imienia agresywnego marzyciela – bohatera brytyjskiej komedii Karela Reisza Morgan: przypadek do leczenia (Morgan: A Suitable Case for Treatment, 1966), którego zagrał David Warner, i „Fairchild”, ponieważ to brzmiało nieźle. Zaangażowana w działalność charytatywną na rzecz AIDS i ochronę środowiska. Urodziła się w Dallas, w stanie Teksas jako starsza córka Marthy Jane Hartt (ur. 1925, zm. 4 maja 1999 na udar mózgu), nauczycielki języka angielskiego w Texas School District w Richardson, i Edwarda Miltona McClennya (ur. 1918), inżyniera Texas Instruments. Dorastała wraz z młodszą siostrą Cathryn Hartt (ur. 1952). W wieku 11 lat jej iloraz inteligencji był wysoki i wynosił 147. W dzieciństwie była brzydkim kaczątkiem z okularami, kiedy uczestniczyła w lekcjach dramatu prowadzonych przez jej matkę. Mając 10 lat zaczęła występować w przedstawieniach dziecięcych, a dwa lata później występowała na scenie teatru obiadowego Theatre Three i produkcjach Highland Park Children’s Theatre w Dallas. W wieku 14 lat rywalizowała o koronę Miss Nastolatek Dallas i występowała na scenie ze sztuką George’a Bernarda Shaw Święta Joanna (St. Joan). Miała zamiar zostać paleontologiem lub lekarzem. Mając 17 lat po raz pierwszy zetknęła się z kinem jako dublerka Faye Dunaway na planie biograficznego melodramatu kryminalnego Arthura Penna Bonnie i Clyde (Bonnie and Clyde, 1967). W 1968 ukończyła szkołę średnią Lakelands High School w Dallas w stanie Teksas, gdzie podjęła studia na Południowym Metodystycznym Uniwersytecie. Po udziale w biograficznym filmie sensacyjnym Kula dla ładnego chłopca (A Bullet for Pretty Boy, 1970) u boku Adama Roarke’a, w 1971 przyjechała do Nowego Jorku, a w 1977 jej wizerunek, wraz z Frankiem Sinatrą i Yulem Brynnerem, zapoczątkował słynne już logo „I Love NY”. Była przesłuchiwana do roli Jacy Farrow w dramacie Petera Bogdanovicha Ostatni seans filmowy (1971), którą ostatecznie zagrała Cybill Shepherd. Zdecydowała się na karierę w telewizji, grając bohaterki o mocnym charakterze. Zadebiutowała efektownie na małym ekranie rolą maniakalnej Jennifer Pace Phillips, morderczyni żony jej kochanka, w operze mydlanej CBS Poszukiwanie jutra (Search for Tomorrow, 1973-1977). W 1977 przeniosła się do Los Angeles. Niedługo potem wystąpiła gościnnie w sitcomie ABC Happy Days (1977) z Ronem Howardem i Henrym Winklerem, serialu kryminalnym Sierżant Anderson (1978) z Angie Dickinson oraz sitcomie ABC Mork i Mindy (1978–1979) u boku Robina Williamsa. W telewizyjnym horrorze ABC Inicjacja Sary (The Initiation of Sarah, 1978) z udziałem Shelley Winters, Roberta Haysa, Tony’ego Billa i Morgan Brittany jako przewodnicząca stowarzyszenia Alpha Nu Sigma (ANS) – Jennifer Lawrence wywołała pewne kontrowersje po początkowej emisji w telewizji, ponieważ miała na sobie mokrą koszulkę po wrzuceniu do fontanny, coś, czego wcześniej nie pokazano w filmie telewizyjnym. Fairchild początkowo żałowała występu w tej produkcji, ale później zmieniła zdanie po tym, jak producent Chuck Fries stwierdził, że chociaż łatwo znaleźć pomysł, trudno znaleźć kogoś, kto mógłby zagrać tak przekonującą „femme fatale” . W „The New York Times” nazwana została „blondwłosą i wąskooką lisią Barbie” .