John Barrymore

John Barrymore, właśc. John Sidney Blyth (ur. 15 lutego 1882 w Filadelfii, zm. 29 maja 1942 w Los Angeles) – amerykański aktor, występujący w repertuarze szekspirowskim, który wsławił się rolą Hamleta. Pochodził z rodziny aktorskiej. Urodził się w Filadelfii jako syn Maurice'a Barrymore i Georgiany Emmy Drew. Podobnie jak jego brat Lionel i jego siostra Ethel, miał zamiar oderwać się od rodzinnej tradycji teatralnej i stać się artystą w „demonicznym” stylu Gustave Doré. Ale aktorstwo zwyciężyło. Grał na Broadwayu w sztukach: Glad of It (1903-1904), Pantaloon / Alice Sit-by-the-Fire (1905-1906), His Excellency the Governor (1907), The Boys of Company "B" (1907), Toddles (1908), Stubborn Cinderella (1909), The Fortune Hunter (1909-1910), Wujek Sam (Uncle Sam, 1911) czy A Slice of Life (1912). Jego najbardziej znaną rolą na Broadwayu przez wiele lat był pijany operator sieci bezprzewodowej w farsie Dyktator (The Dictator, 1904). Wsławił się na Broadwayu rolą Ryszarda III (1920) i Hamleta (1923); nawet brytyjscy widzowie okrzyknęli, że była to jedna z najlepszych, jeśli nie najlepsza interpretacja melancholii Duńczyka. Ostatecznie Barrymore porzucił teatr i skupił się na rolach kinowych. Barrymore grał role, które wymagały zniekształcenia fizycznego lub groteskowego makijażu, jego Dr Jekyll i pan Hyde (1920) był o wiele bardziej satysfakcjonujący niż Don Juan (1926). Potem był Grand Hotel (1932), Moby Dick (1930) i Svengali (1931). Barrymore był uzależniony do alkoholu, a jego osobiste problemy zaczęły się w połowie lat 30. Na planie filmu Romeo i Julia (1936) musiał recytować wiersze z kartki, podobnie było w czasie prób do filmu Wielki profil (The Great Profile, 1940). W uznaniu zasług dla amerykańskiego przemysłu filmowego otrzymał gwiazdę w Hollywood Walk of Fame. Był ojcem Johna Drew i dziadkiem Drew.