George Stevens

George Cooper Stevens (ur. 18 grudnia 1904 w Oakland w stanie Kalifornia, zm. 8 marca 1975 w Lancaster w stanie Kalifornia) – jeden z czołowych reżyserów amerykańskich lat 40. i 50., a także operator i producent filmowy. Dwukrotnie, w latach 1952 i 1957, został nagrodzony statuetką Oscara dla najlepszego reżysera za filmy Miejsce pod słońcem (1951) i Olbrzym (1956). George Stevens zaczynał jako operator filmowy. W latach 20. i na początku lat 30. był autorem zdjęć do ponad 30 filmów . Jako reżyser zadebiutował w 1930 roku filmem krótkometrażowym Ladies Last. W kolejnych latach kręcił następne filmy krótkometrażowe, a jego pierwszym filmem pełnometrażowym była komedia The Cohens and Kellis in Trouble (1933). W jego filmie z 1935 roku – Mam 19 lat wystąpiła Katharine Hepburn, która nalegała, by wytwórnie filmowe zwróciły uwagę na tego reżysera. Za wielkie osiągnięcie sztuki filmowej lat 30. uważany jest Lekkoduch (1936), przedstawiający wydarzenia dziejące się za kulisami musicalu. W jego obsadzie znaleźli się m.in. Fred Astaire oraz Ginger Rogers. Trzy lata później Stevens nakręcił film Gunga Din, wysokobudżetową produkcję przygodową. W czasie II wojny światowej wstąpił do amerykańskiej armii, gdzie służył w United States Army Signal Corps i jako podpułkownik dowodził Special Coverage Unit, który był odpowiedzialny za dokumentację filmową działań aliantów w Europie Zachodniej. Jego film dokumentalny Nazi Concentration Camps (znany też jako Dokument nr 2430-PS) przedstawiał nazistowskie obozy koncentracyjne na terenie III Rzeszy i kręcony był tuż po ich wyzwoleniu przez wojska amerykańskie oraz brytyjskie w 1945 roku. Film został wykorzystany jako dowód oskarżenia w procesach norymberskich oraz na późniejszym procesie Adolfa Eichmanna. Ważnym filmem w twórczości Stevensa jest Miejsce pod słońcem (1951), adaptacja Tragedii amerykańskiej Theodore'a Dreisera wydanej w 1925 roku. Realizacja tej naturalistycznej opowieści o walce klas nie była łatwym zadaniem, gdyż reżyser nie chciał, by wątki polityczne zdominowały film, więc uwypuklił wątek tragicznej miłości. Jeździec znikąd (1953) uchodzi za najbardziej klasyczny western, jaki powstał kiedykolwiek. Mimo pozornej konwencjalności film przedstawia realistyczny wizerunek Zachodu, gdzie nie brak brudu i kurzu, a śmierć jest okrutna i nie ma w sobie nic z patosu. Uważany jest za jeden z najbardziej widowiskowych filmów nakręconych przed epoką szerokiego ekranu i Dolby Stereo. Stevens nakręcił także Olbrzyma (1956) – był to ostatni film, w którym wystąpił James Dean. Ostatnimi filmami Stevensa były: Pamiętnik Anny Frank (1959), Opowieść wszech czasów (1965) oraz Jedyna gra w mieście (1970). Zasiadał w jury konkursu głównego na 10. MFF w Cannes (1957).