Jean Harlow

Jean Harlow (wym. [ʤin ˈhɑrloʊ], właśc. Harlean Harlow Carpenter; ur. 3 marca 1911 w Kansas City, zm. 7 czerwca 1937 w Los Angeles) – amerykańska aktorka filmowa, symbol seksu kinematografii amerykańskiej lat 30. XX wieku. Jedna z czołowych gwiazd filmowych pierwszych lat filmu dźwiękowego oraz okresu „Złotej Ery Hollywood”. W 1999 American Film Institute umieścił jej nazwisko na 22. miejscu w opublikowanym przez siebie rankingu „największych aktorek wszech czasów” (The 50 Greatest American Screen Legends)[a]. Harlow zadebiutowała na dużym ekranie w 1928, występując w epizodzie w dramacie więziennym Honor Bound. Początkowo grywała role dalszego planu. W grudniu 1928 podpisała kontrakt z Hal Roach Studios, dzięki czemu występowała w krótkometrażowych komediach z udziałem duetu Flip i Flap. Po przedwczesnym rozwiązaniu umowy przez krótki czas ponownie pojawiała się w epizodach. W 1929 dostała pierwszoplanową rolę w zrealizowanej w okresie ery Pre-Code wojennej produkcji Aniołowie piekieł (1930) w reżyserii Howarda Hughesa, z którym związała się pięcioletnią umową. Pomimo coraz częstszych występów, jej role zazwyczaj były wyśmiewane przez krytyków. Hughes, chcąc wypromować wizerunek aktorki, organizował w Stanach Zjednoczonych tzw. kluby „platynowych blondynek”, gdzie młode kobiety starały się naśladować charakterystyczny odcień włosów Harlow. W pierwszej połowie lat 30. aktorka związała się z Paulem Bernem, dzięki któremu w 1932 podpisała siedmioletni kontrakt ze studiem Metro-Goldwyn-Mayer. Harlow stała się jedną z największych gwiazd wytwórni po występach w takich produkcjach, jak: Żona z drugiej ręki (1932), Kaprys platynowej blondynki (1932), Kolacja o ósmej (1933) i Dla ciebie tańczę (1936). Jej rozpoznawalność wkrótce znacząco przewyższała inne ówczesne gwiazdy MGM – Joan Crawford i Normę Shearer. Nazywano ją „platynową blondynką” lub „wybuchową blondynką”. Określenia te na trwałe wpisały się w historię popkultury. Harlean Harlow Carpenter urodziła się 3 marca 1911 o godzinie dwudziestej w domu przy 3344 Olive Street w Kansas City w stanie Missouri[b]. Jej ojciec, Mont Clair (lub Montclair) Carpenter (1877–1974), syn Abrahama L. Carpentera (1842–1933) i Dianny (z domu Beal; 1848–1933), był dentystą wywodzącym się z klasy robotniczej. Kształcił się w miejscowej szkole dentystycznej. Matka, Jean Poe Carpenter (z domu Harlow; 1891–1958), była córką zamożnego pośrednika w obrocie nieruchomościami Samuela „Skipa” Harlowa (1859–1947) i Elli Harlow (z domu Williams; 1867–1940). W 1908 ojciec zaaranżował małżeństwo córki z Mont Clairem Carpenterem. Uroczystości weselne odbyły się 1 października. Para mieszkała w domu Samuela Harlowa przy 930 Orville Avenue w Kansas City. Jean Poe Carpenter była rozżalona postępowaniem ojca. Czuła się także nieszczęśliwa w związku małżeńskim. Przyszłą aktorkę od wczesnego dzieciństwa członkowie rodziny pieszczotliwie nazywali „The Baby” („dziecinka”). Przydomek ten pozostał z nią do końca życia. Nie była świadoma swojego prawdziwego imienia Harlean aż do ukończenia 5 roku życia, kiedy to zaczęła uczęszczać do elitarnej The Barstow School, placówki dla dzieci z uprzywilejowanych środowisk. Z powodu braku posiadania rodzeństwa więź pomiędzy córką a matką była bardzo silna. Jean Poe Carpenter wykazywała się dużą nadopiekuńczością i rozpieszczała swoją jedyną córkę. Według niektórych źródeł matka zaszczepiła w niej przekonanie, że wszystko co Harlean osiągnęła w późniejszych latach jako gwiazda filmowa, miała zawdzięczać tylko jej. „Zawsze była cała moja” – przyznawała Jean Poe Carpenter. Kiedy córka uczęszczała do szkoły, jej matka w 1921 wniosła pozew rozwodowy, który został sfinalizowany bez żadnego sprzeciwu 29 września 1922. Zdaniem biografów Jean Poe Carpenter odczuwała frustrację z bycia w związku małżeńskim, a Mont Clair Carpenter czuł się zagubiony z uwagi na bliskość rodziców. Decyzją sądu wyłączną opiekę nad dzieckiem przyznano matce. Po rozstaniu ojciec utrzymywał zdawkowe kontakty z córką i w późniejszych latach rzadko się widywali. W 1923 Jean Poe Carpenter przeprowadziła się z córką do Hollywood w stanie Kalifornia. Początkowo miała nadzieję, że uda się jej zostać profesjonalną aktorką, jednak mając 34 lata, uświadomiła sobie, że jest zbyt późno na rozpoczynanie kariery w branży filmowej. Harlean uczęszczała do miejscowej szkoły żeńskiej, która w drodze wyjątku zgodziła się na przyjęcie kilku chłopców. Tam poznała Douglasa Fairbanksa Jr., Joela McCrea i Irene Mayer Selznick. Wiosną 1925, mając 14 lat, porzuciła naukę. Po wyczerpaniu środków finansowych obydwie powróciły do rodzinnego Kansas City po tym, jak Samuel Harlow zagroził, że wydziedziczy wnuczkę, jeśli ta nie wróci do domu. Kilka tygodni później dziadek wysłał ją na letni obóz Camp Cha-Ton-Ka w Michigamme w stanie Michigan, gdzie zachorowała na szkarlatynę[c]. Matka udała się na miejsce, by zaopiekować się córką. Kolejną placówką edukacyjną, do której uczęszczała, była żeńska Ferry Hall School w Lake Forest w stanie Illinois. Jej matka miała ukrytą motywację by posłać tam córkę, ponieważ nieopodal szkoły mieszkał pochodzący z Chicago Marino Bello, nowy partner życiowy Jean Poe Carpenter[d]. Tradycją placówki było dobieranie się w pary przez uczniów klas pierwszych i seniorskich. Jesienią 1926 jedna z koleżanek, z którą Harlean była w parze, zapoznała ją z 19-letnim przedsiębiorcą Charlesem „Chuckiem” Fremontem McGrew, spadkobiercą dużej fortuny. Wkrótce para zaczęła umawiać się ze sobą. 18 stycznia 1927 Jean Poe Carpenter wyszła za mąż za Marino Bello; Harlean nie była obecna na uroczystości.