Ozzy Osbourne

Ozzy Osbourne, właściwie John Michael Osbourne (ur. 3 grudnia 1948 w Birmingham) – brytyjski wokalista, muzyk i autor tekstów. Wieloletni członek heavymetalowego zespołu Black Sabbath. Zdobywca trzech nagród Grammy (dwóch wraz z zespołem i jednej podczas kariery solowej). Od 1980 roku prowadzi karierę solową. Do 2010 roku nagrał dziesięć albumów studyjnych pozytywnie ocenianych przez krytyków muzycznych. Na początku XXI wieku zyskał status celebryty dzięki udziałowi w reality show The Osbournes. W rankingu 100 najlepszych wokalistów heavy-metalowych wszech czasów (100 Greatest Heavy Metal Vocalists of All Time) amerykańskiego magazynu muzycznego Hit Parader zajął 8. miejsce. W 2009 sklasyfikowany na 10. miejscu listy 50 najlepszych heavymetalowych frontmanów wszech czasów według Roadrunner Records. Osbourne urodził się 3 grudnia 1948 roku w Aston (Birmingham) w Anglii. Ojciec Johna, by utrzymać szóstkę dzieci, pracował jako ślusarz narzędziowy w General Electric Company, z kolei matka Lillian – w firmie komponentów samochodowych Lucas. Osbourne pseudonim Ozzy zyskał jeszcze w szkole podstawowej. Nauka sprawiała mu trudności; sam twierdził, że cierpi na dysleksję. Jako czternastolatek zainteresował się muzyką The Beatles, kiedy to usłyszał pierwszy singel grupy. Edukację porzucił rok później. Podejmował się różnych prac, m.in. w fabryce samochodów i rzeźni. Spędził również kilka tygodni w Więzieniu Winson Green za włamanie do sklepu z odzieżą. W 1968 roku Osbourne i jego były szkolny kolega Tony Iommi założyli zespół. Ponadto dołączyli Bill Ward oraz Geezer Butler. Początkujący muzycy postanowili, że będą grać ciężkiego bluesa. Wczesne nazwy formacji stanowiły Polka Tulk i Earth. Kolejna nazwa grupy została zainspirowana tłumem, który otaczał lokalne kino gdzie wyświetlany był film w reżyserii Mario Bava pt. Black Sabbath. Geezer Butler zwrócił uwagę że publiczność lubi się bać. Dlatego też muzycy zdecydowali się na nazwę Black Sabbath. Debiutancki album formacji zatytułowany Black Sabbath ukazał się 13 lutego 1970 roku. Zespół zaprezentował na nim surową i ciężką, jak na początek lat 70. XX wieku, odmianę rocka. Następny album Paranoid wydany tego samego roku odniósł sukces w Stanach Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii, zyskując multiplatynowy status. W 1971 powstał Master of Reality. Nowością było zastosowanie akustycznych brzmień. W 1973 roku został wydany album Sabbath Bloody Sabbath. Członkowie Black Sabbath w międzyczasie zmagali się z nasilającymi się kłopotami. Uzależnienie od narkotyków, problemy z zarządzaniem zespołem i początki wewnętrznych sporów wpłynęły negatywnie na prace nad kolejnym albumem. Mimo trudności, w 1975 pojawiała się płyta Sabotage. Rok później zespół nagrał album Technical Ecstasy, która okazała się komercyjnym niepowodzeniem. W 1978 roku został wydany ostatni album z Osbournem w składzie pt. Never Say Die!. Rok później wokalista odszedł z zespołu. Zastąpił go znany z formacji Rainbow Ronnie James Dio. W 1980 Osbourne rozpoczął karierę solową. Do współpracy zaprosił utalentowanego gitarzystę Randy’ego Rhoadsa, basistę Boba Daisleya oraz perkusistę Lee Kerslake’a. 20 września tego roku ukazał się debiutancki album solowy Osbourne’a pt. Blizzard of Ozz. Gościnnie na instrumentach klawiszowych zagrał Don Airey. 7 listopada 1981 został wydany drugi album wokalisty zatytułowany Diary of a Madman, ponownie z udziałem Aireya. Wkrótce po nagraniach formację Osbourne’a opuścili Daisley i Kerslake. Zastąpili ich Rudy Sarzo oraz Tommy Aldridge. 19 marca 1982 w katastrofie lotniczej zginął gitarzysta Randy Rhoads. Muzyka zastąpił Jake E. Lee. Tego samego roku Sarzo zastąpił Bob Daisley. 10 grudnia 1983 zarejestrowana w nowym składzie ukazała się trzecia płyta Osbourne’a pt. Bark at the Moon. Również w 1983 z zespołu odszedł Aldridge, którego na krótko zastąpił Carmine Appice. Kolejnym perkusistą był Randy Castillo, z którym w składzie został zrealizowany kolejny album. 22 lutego 1986 został wydany czwarty album piosenkarza pt. The Ultimate Sin. W nagraniach wydawnictwa wziął również udział klawiszowiec Mike Moran. Rok później formację opuścił Lee, którego zastąpił wówczas dwudziestoletni Zakk Wylde. Podczas koncertów promujących płytę Daisleya zastępował Phil Soussan. 22 października 1988 została wydana piąta płyta pt. No Rest for the Wicked. Album był nagrany z gościnnym udziałem klawiszowca Johna Sinclaira. Tego samego roku na krótko nowym basistą został Geezer Butler. 17 września 1991 ukazał się szósty album muzyka zatytułowany No More Tears. Był to ostatni album nagrany przez Daisleya. Pochodzący z płyty singel „I Don’t Want to Change the World” uzyskał nagrodę Grammy w kategorii Best Metal Performance. Następnie Osbourne zdecydował się na krótko zawiesić działalność artystyczną. 23 października 1995 został wydany siódmy album Osbourne’a pt. Ozzmosis. W nagraniach wzięli udział Wylde, Butler, perkusista Deen Castronovo oraz klawiszowcy Rick Wakeman i Michael Beinhorn. W procesie komponowania uczestniczyli wirtuoz gitary Steve Vai i Lemmy Kilmister, znany z występów w brytyjskiej grupie Motörhead. Odbiegająca stylistycznie od poprzednich wydawnictw Osborune’a płyta cieszyła się popularnością, uzyskując w Stanach Zjednoczonych status dwukrotnej platynowej płyty. W koncertach promujących płytę wokaliście towarzyszył gitarzysta Joe Holmes.