Aleksandr Galich

Aleksandr Arkadjewicz Galicz (ros. Александр Аркадьевич Галич), właśc. Aleksandr Aronowicz Ginzburg (ros. Александр Аронович Гинзбург) (ur. 20 października 1918 w Jekaterynosławiu, zm. 15 grudnia 1977 w Paryżu) – radziecki poeta, bard, dramaturg i scenarzysta pochodzenia żydowskiego, członek Ludowo-Pracowniczego Związku Solidarystów Rosyjskich (NTS). Urodził się w rodzinie żydowskich inteligentów. Ojciec, Aron Samojłowicz Ginzburg, był ekonomistą, a matka - Fejga Borisowna Weksler, pracowała w konserwatorium muzycznym. Rodzice wkrótce po przyjściu na świat syna w obawie przed antysemityzmem i jego tragicznymi następstwami musieli zmienić imiona na Arkadij i Fani. Jego dziadek, Samuel Ginzburg, był znanym w Jekaterynosławiu lekarzem pediatrą. Młodszy brat Galicza, Walery został uznanym filmowcem radzieckim. W 1920 rodzina przeniosła się do Sewastopola, a w 1923 do Moskwy. W 1932 zadebiutował na łamach gazety „Pionierska Prawda” wierszem Мир в рупоре (Świat w głośniku). Po 9 klasie podjął naukę w Instytucie Literackim im. A.M. Gorkiego. Następnie przeniósł się do operowego Studia Dramatycznego słynnego Konstantina Stanisławskiego. Podjął pracę w Teatrze-Studio Aleksieja Arbuzowa i Walentina Płuczka. W 1940 wystawiono sztukę Город на заре (Miasto o świcie), której współautorem był Galicz; był to jego debiut jako dramaturga. W przededniu ataku Niemiec na ZSRR wcielono go do wojska, z którego został szybko zwolniony w związku z wykryciem u niego wrodzonej wady serca. Do grudnia 1941 pracował jako kierownik literacki teatru w Groznym, następnie wyjechał do Czyrczyku pod Taszkentem, gdzie zatrudnił się w teatrze wojskowym. W 1942 wziął ślub z aktorką tego teatru Walentyną Archangielską, a w 1943 urodziła im się córka Aleksandra. W 1945 jego żona wyjechała na tournée do Irkucka, co skończyło się rozwodem. Galicz ożenił się ponownie w 1947 z Angeliną Szekrot. W 1967 przyszedł na świat jego pozamałżeński syn Grigorij Mironow-Wojtenko. Po 1945 napisał kilka dramatów i melodramatów, m.in. Tu mówi Tajmyr (1948), Matrosskaja Tiszyna (1946-1956). Ta ostatnia sztuka nie została dopuszczona na scenę. Pod koniec lat 50. zaczął pisać piosenki i wykonywać je akompaniując sobie na gitarze. Inspiracją dla artysty były tradycyjne romanse autorstwa Aleksandra Wertyńskiego. Z czasem Galicz wypracował własny, charakterystyczny styl. Uznawany jest za jednego z pionierów tradycyjnej muzyki bardów rosyjskich XX wieku i piosenki autorskiej, obok Bułata Okudżawy i Władimira Wysockiego, którzy zaczynali w tym samym czasie.