Tommy Flanagan

Tommy Flanagan, właśc. Thomas Lee Flanagan (ur. 16 marca 1930 w Detroit zm. 16 listopada 2001 w Nowym Jorku) – amerykański pianista jazzowy, kompozytor; muzyk znany powszechnie z wieloletniego akompaniowania Elli Fitzgerald. Flanagann brał też udział w nagraniach wielu, wysoko ocenianych przez krytykę albumów: Giant Steps Johna Coltrane’a, Saxophone Colossus Sonny’ego Rollinsa, The Incredible Jazz Guitar of Wes Montgomery czy Straight Life Arta Peppera. Współpracował również z takimi muzykami jak: Freddie Hubbard, Dexter Gordon, Gene Ammons czy Coleman Hawkins. Thomas Lee Flanagan urodził się w 1930. Jego ojciec – Johnson Flanagan – był pracownikiem poczty. Matka prowadziła dom, wychowując dzieci. Rodzice byli ludźmi muzykalnymi, ojciec śpiewał w kwartecie wokalnym; matka - Ida Mae - samodzielnie opanowała zapis nutowy. Johnson Jr., starszy brat Tommy’ego, był zawodowym pianistą grającym w klubach w Detroit. Pierwszym instrumentem Tommy’ego był klarnet, który otrzymał mając 6 lat, jednak gra na pianinie pociągała go bardziej. Gdy miał 11 lat, rodzice wynajęli nauczycielkę muzyki – Gladys Dillard, dzięki której poznał podstawy gry na tym instrumencie i klasyczny repertuar (Bach, Chopin), mało jednak konkurencyjny wobec jazzu. Uczęszczał do publicznej szkoły Northem High School. Jego szkolnymi kolegami byli m.in. Sonny Red (później saksofonista) i Roland Hanna (również pianista). Dzięki realizowanemu przez szkołę programowi muzycznemu dla utalentowanej młodzieży, wszyscy trzej otrzymali solidne podstawy do dalszej nauki i grania. Zajęcie brata pozwalało Tommy’emu na przebywanie w klubach i słuchanie występujących tam muzyków. W jednym z bardziej znanych lokali Detroit, w Blue Bird Inn, zespół klubowy prowadził pianista Phil Hill. Dzięki niemu Flanagan miał swój profesjonalny debiut w wieku 15 lat. W 1945 Hill pozwolił bowiem Tommy’emu grać w swoim zespole. Sytuacja nie trwała jednak długo, bo na jego występy nie wyraził zgody właściciel „Blue Birda”. Po ukończeniu szkoły Flanagan zaczął grać zawodowo, będąc członkiem grup prowadzonych przez innych muzyków z Detroit (np. Rudy’ego Rutherforda) lub towarzysząc piosenkarzowi Bobby’emu Castonowi. Nieco później, około 1947 założył trio z gitarzystą Kennym Burrellem i basistą Alvinem Jacksonem. Razem z Burrellem grali też jako członkowie grupy prowadzonej przez saksofonistę Lucky’ego Thompsona. Z tego okresu datuje się też znajomość z nowym stylem w jazzie, bebopem, którego Flanagan został wielkim entuzjastą. Grywał w Blue Bird Inn, gdzie towarzyszył podczas występów takim muzykom jak trębacz Thad Jones czy saksofonista Billy Mitchell. Jednak na przełomie lat 40. i 50. przez długie okresy pozostawał bez pracy, nie zgadzając się na mniej ambitne granie, którego wymagali właściciele lokali w Detroit. Służbę wojskową odbywał w latach 1951-1953. Po przeszkoleniu w Forcie Leonard (Missouri), został wysłany do Korei. Stacjonował w Gunsan, gdzie wykonywał m.in. obowiązki kinooperatora. Po zakończeniu służby powrócił do Detroit i do grania w klubach. Występował w Klein's Showbar, The Crystal Show Bar, The Rouge Lounge. Kiedy grupa muzyków założyła New World Music Society, wynajęła salę przy Woodward Avenue i raz w tygodniu organizowała koncerty, Flanagan również brał w nich udział (a razem z nim Kenny Burrell, Yusef Lateef, Donald Byrd czy Barry Harris). W 1956 (za namową Burrella) wyjechał do Nowego Jorku, co okazało się trafną decyzją. Dzięki znajomości z Thadem Jonesem już niecały miesiąc po przybyciu, około połowy marca 1956, udało im się uczestniczyć w sesji nagraniowej dla wytwórni Blue Note Records (album Detroit-New York Junction), dokładnie w dzień swych 26. urodzin pianista brał udział w sesji dla Milesa Davisa (Collectors' Items), a 22 czerwca Flanagan nagrywał z Sonnym Rollinsem jego Saxophone Colossus. Pierwszą pracą, poza okazjonalnymi koncertami w klubach Smal's i Club 125, było zastępstwo pianisty Birdland Club - Buda Powella. Inne zastępstwo, za Dona Abneya, który w końcu lipca 1956 miał na Newport Jazz Festival akompaniować Elli Fitzgerald, choć trwało tylko miesiąc zaowocowało późniejszą długoletnią współpracą z pieśniarką.