Anastasiya Zuyeva

Anastasija Płatonowna Zujewa (ros. Анастаси́я Плато́новна Зу́ева; ur. 17 grudnia 1896 w Spasskoje, zm. 23 marca 1986 w Moskwie) – radziecka aktorka teatralna, filmowa i głosowa, lauretka Nagrody Stalinowskiej (1952), Ludowy Artysta ZSRR (1957). Żona radzieckiego kompozytora Wiktora Oranskiego. Urodziła się 17 grudnia 1896 roku w miejscowości Spasskoje koło Bobrików, w rodzinie zamożnych chłopów. W 1915 roku ukończyła Szkołę Sztuk Dramatycznych w Moskwie pod kierunkiem Nikołaja Aleksandrowa, Nikołaja Massalitinowa i Nikołaja Podgornego. W 1916 roku została przyjęta do drugiego studia Moskiewskiego Artystycznego Teatru Akademickiego, a w 1924 roku – do trupy Moskiewskiego Artystycznego Teatru Akademickiego. W 1928 roku z powodzeniem zagrała matuszkę w Utiłowsku Leonida Leonowa. W 1932 roku zagrała w sztuce na podstawie powieści Martwe dusze Nikołaja Gogola. Popularność przysporzyła jej rola matrony w sztuce na podstawie powieści Zmartwychwstanie Lwa Tołstoja. W kinie zadebiutowała w 1932 roku w filmie Prosperiti. Później zagrała epizodyczne role w filmach: Jasna droga (1940), Donieccy górnicy (1950), Wasiek Trubaczow i jego koledzy (1955). Najbardziej znana z roli pojawiającej się w oknie staruszki ubranej w rosyjski strój ludowy w filmowych ekranizacjach baśni rosyjskich Aleksandra Rou (Dziadek Mróz, Ogień, woda i miedziane trąby, Królewna z długim warkoczem, Złotorogi jeleń), gdzie na początku wprowadzała baśń, a na końcu przedstawiała morał. Podkładała także role głosowe do radzieckich kreskówek (Śnieżka, Bajka o carze Sałtanie). Zmarła dnia 23 marca 1986 roku w Moskwie i została pochowana na Cmentarzu Nowodziewiczym. Źródło: Źródło: