Nikos Kazantzakis

Nikos Kazandzakis (gr. Νίκος Καζαντζάκης) (ur. 18 lutego 1885[a] w Heraklionie na Krecie, zm. 26 października 1957 we Fryburgu Bryzgowijskim w Niemczech) – grecki powieściopisarz, poeta, dramaturg, tłumacz i myśliciel. Przez wielu uważany za najważniejszego greckiego pisarza i filozofa XX w. Najczęściej tłumaczony grecki autor w XX wieku. Urodzony na Krecie jako syn kupca i rolnika Michalisa Kazandzakisa[b], dzięki trosce rodziców i własnemu pragnieniu wiedzy wcześnie posiadł staranne wykształcenie. W latach 1902-1906 studiował prawo na uniwersytecie w Atenach, następnie (1907-09) filozofię w Paryżu, gdzie w Collège de France był uczniem Bergsona. Od 1914 datuje się jego przyjaźń z poetą Angelosem Sikelianosem, z którym wspólnie odbywał przez dwa lata liczne wędrówki w poszukiwaniu chwalebnych śladów kultury bizantyjskiej, a który wywarł na niego wpływ swym mesjanizmem i religijnością. Uczestniczył jako ochotnik w wojnie bałkańskiej 1912-13 r. Wcześnie wciągnięty w nurt życia społecznego i politycznego kraju, w 1919 został ministrem opieki społecznej w rządzie E. Wenizelosa. W okresie międzywojennym już wiele podróżował: przebywał w Berlinie (1922-24), Włoszech, radzieckiej Rosji (trzykrotnie), Hiszpanii (1932), Anglii, a nawet w Japonii i Chinach. Wówczas też nastąpiła w nim „przemiana arystokratycznego nacjonalisty w socjalizującego demokratę pod wpływem rewolucjonistów niemieckich”. Początkowo entuzjasta Lenina, dość wcześnie rozczarował się radzieckim komunizmem pod wpływem drastycznych przejawów stalinizmu. Tuż przed wybuchem wojny osiadł na Eginie (1937)[c] i podczas okupacji poświęciwszy się całkowicie pracy twórczej, nie uczestniczył w ruchu oporu. Po wyzwoleniu – jako socjalistyczny polityk i przywódca niewielkiej partii lewicowej – na krótko wszedł (1945) w skład ówczesnego rządu obejmując stanowisko ministra kultury[d]. Przejściowo przewodniczył Stowarzyszeniu Pisarzy Greckich. W latach 1947-48 pracował w Paryżu dla organizacji UNESCO. Jego oceniane jako „postępowe” przekonania spowodowały przyznanie mu nagrody leninowskiej w 1956, wraz z którą na stałe przylgnęło do niego piętno lewicowości i proradzieckich sympatii. Wraz z A. Sikelianosem był od 1946 greckim kandydatem do literackiej Nagrody Nobla, której jednak także w 1957 r. nie otrzymał (przy braku poparcia czynników rządowych). Później, od 1948 r., kiedy na stałe zamieszkał we Francji (w Antibes na francuskiej Riwierze), do końca życia przebywał poza krajem. Zamiłowany podróżnik, odwiedził większość krajów środkowoeuropejskich (m.in. Czechosłowację), a także kraje Bliskiego (m.in. Cypr, Egipt, Jerozolimę, Synaj) oraz Dalekiego Wschodu. Cierpiąc już poważnie na białaczkę (stwierdzoną w 1953), odbył jeszcze ostatnią podróż do Chin i Japonii (1957). Zmarł we fryburskiej klinice uniwersyteckiej na zbyt późno leczoną grypę azjatycką. Pochowany na terenie bastionu fortecznego rodzinnego Heraklionu ze względu na sprzeciw kleru wobec pochówku na cmentarzu prawosławnym. Był dwukrotnie żonaty: z Galatią Aleksiu (1911), z którą rozwiódł się w 1926, i z Eleni Samiu (1945), autorką jego biografii. Istotny wpływ na jego drogę twórczą wywarły wykłady H. Bergsona, a później zapoznanie się z filozofią F. Nietzschego; stąd w jego wczesnych poglądach przeważał bergsonowski witalizm i nietzscheański nihilizm. Debiutował opowiadaniem miłosnym Wąż i Lilia (1905) i niewielkim dramatem Gdy świta (1906). Początkowo używał pseudonimów: Karma Nirwami, a następnie Petros Psylorytis. Utworami tymi zyskał uznanie ateńskiego środowiska literackiego i możliwość publikowania w czasopismach.