Gene Kelly

Gene Kelly, właśc. Eugene Curran Kelly (ur. 23 sierpnia 1912 w Pittsburghu, zm. 2 lutego 1996 w Beverly Hills) – amerykański tancerz, choreograf, aktor, reżyser i producent filmowy. Gene Kelly urodził się w rodzinie sprzedawcy fonografów, Jamesa Kelly'ego, oraz byłej aktorki Harriet. W wieku ośmiu lat matka zapisała go na pierwszy kurs baletu, jednak chłopiec dopiero z czasem zainteresował się tańcem na poważnie. Jako nastolatek był bardzo aktywny, uwielbiał football i baseball. Do nauki tańca powrócił w wieku piętnastu lat. Stepowania nauczył go utalentowany brat Fred. Gene z wykształcenia był ekonomistą. Nastały w Ameryce Wielki kryzys uniemożliwił mu pracę w zawodzie. Aby utrzymać rodzinę otworzył wspólnie z braćmi szkołę tańca, która wkrótce otrzymała nazwę Gene Kelly Studio. Występował również w klubach i barach Pittsburgha, jako członek The Kelly Brothers. Pod koniec lat 30. Gene zadebiutował na teatralnych deskach Nowego Jorku. Punktem przełomowym okazał się dla niego broadwayowski musical Kumpel Joey (1940). Na wielkim ekranie debiutował u boku Judy Garland w musicalu Dla mnie i mojej dziewczyny (1942). Już na samym początku jego kariery filmowej można było dostrzec rewolucyjne podejście aktora do formuły musicalu, a także jego oryginalny styl tańca - bardziej dynamiczny, z licznymi wpływami baletu i tańców afroamerykańskich. W przeciwieństwie do dotychczasowego króla filmów muzycznych, Freda Astaire'a, Gene tańczył całym ciałem, jego płynne i znakomite ruchy były wyzbyte dostojności, a strój po raz pierwszy w historii musicalu swobodny, codzienny. W kolejnych latach Gene występował u boku Rity Hayworth w Modelce (1944), Judy Garland w Thousands Cheer (1943) i Piracie (1948), a także Franka Sinatry w musicalach Podnieść kotwicę (1945), Zabierz mnie na mecz (1949) i Na przepustce (1949). Ten ostatni był również pierwszym filmem, który Gene Kelly współreżyserował wraz ze Stanleyem Donenem. W 1944 roku wstąpił do marynarki, gdzie realizował filmy instruktażowe dla armii. Jego najsłynniejsze dzieła powstały na początku lat 50. XX wieku. Były to musicale Amerykanin w Paryżu (1951) Vincente Minnellego oraz Deszczowa piosenka (1952), którą reżyserował ze Stanleyem Donenem. Z drugiego filmu pochodzi jego słynne wykonanie utworu Singin' in the Rain, który zaśpiewał tańcząc w deszczu. W 1951 roku otrzymał Oscara Specjalnego za dotychczasowy dorobek. Jego późniejsze filmy to m.in. Brigadoon (1954), Zawsze jest piękna pogoda (1955), Kto sieje wiatr (1960) czy Panienki z Rochefort (1967). W 1969 roku wyreżyserował musical Hello, Dolly! z Barbrą Streisand w roli głównej. Odznaczony Narodowym Medalem Sztuki, kawaler Legii Honorowej. American Film Institute umieścił go na 15. miejscu na liście największych aktorów wszech czasów (The 50 Greatest American Screen Legends). Zasiadał w jury konkursu głównego na 12. MFF w Cannes (1959).