Chris Evert

Chris Evert, właściwie Christine Marie Evert, w latach 1979–1987 Chris Evert-Lloyd (ur. 21 grudnia 1954 w Fort Lauderdale) – amerykańska tenisistka, zwyciężczyni 18 turniejów wielkoszlemowych w grze pojedynczej i trzech w grze podwójnej, liderka rankingu WTA, mająca najwyższy w historii odsetek wygranych oficjalnych spotkań (90%), uznawana za jedną z trzech (obok Steffi Graf i Martiny Navrátilovej) najlepszych tenisistek XX wieku. Jest uważana za prekursorkę oburęcznego bekhendu kobiecego. Przez wielu znawców nazywana „Borgiem w spódnicy”, podobnie jak Szwed swoją grę opierała na grze z głębi kortu, regularności uderzeń, precyzji minięć. Ze względu na to, że w początkach jej kariery, a także nieco później popularna była raczej gra ofensywna z atakami wolejowymi, na temat stylu gry Evert żartowano: „Czy w Fort Lauderdale rajcowie miejscy wydali rozporządzenie zabraniające pod surową karą chodzić do siatki?”; odpowiadając na tego typu zarzuty ojciec (zarazem trener) odpowiadał, że wprawdzie Chris „gra na przerzut, ale w sposób doskonały”. Kariera Evert rozwijała się od wczesnych lat, po udanych występach wśród juniorek (kilka tytułów mistrzyni USA, zwycięstwo w Orange Bowl) już we wrześniu 1970 na turnieju w Charlotte pokonała czołową tenisistkę francuską Françoise Durr (tracąc zaledwie jednego gema), a później w półfinale Smith Court, która dopiero co świętowała wygranie Wielkiego Szlema. Rok później Evert była najmłodszą półfinalistką US Open (wynik ten później poprawiały Pam Shriver, Tracy Austin i Andrea Jaeger) i awansowała do czołowej dziesiątki na świecie. Debiutowała w reprezentacji w Pucharze Wightman. W 1974 odniosła pierwsze zwycięstwo turniejowe; przegrała w finale Australian Open z Evonne Goolagong, ale wiosną tego samego roku wygrała mistrzostwa Włoch w Rzymie, a później wielkoszlemowy French Open. Wygrała także po raz pierwszy Wimbledon. Od 1974 była klasyfikowana na pierwszym miejscu na świecie, nieprzerwanie do 1977, ponownie w 1980. W kolejnych latach zdobywała kolejne tytuły wielkoszlemowe (łącznie 18, w tym rekordowe siedem triumfów na kortach im. Rolanda Garrosa), 16-krotnie przegrywała w finałach. Wliczając również turnieje niższej rangi, odniosła 154 zwycięstwa turniejowe w grze pojedynczej (więcej ma jedynie Navrátilová). Ze względu na defensywny styl gry rzadziej udzielała się w deblu, ale także w grze podwójnej zwyciężyła w 33 turniejach, w tym trzech wielkoszlemowych (w parze z Morozową i Navrátilovą). Przyczyniła się ośmiokrotnie do zdobycia przez Amerykanki Pucharu Federacji, m.in. w 1989. Na korcie uważana za perfekcjonistkę, w przypadku niepowodzeń potrafiła zrobić kilkumiesięczną przerwę w startach, by powrócić na szczyt. Miało to miejsce w 1980, kiedy przegrywała regularnie z młodą Tracy Austin; po przerwie wygrała między innymi French Open, US Open, zdobyła Puchar Federacji oraz była w finale Wimbledonu, a także odzyskała czołowe miejsce w rankingu. Karierę kontynuowała do września 1989. Pod koniec kariery wystąpiła na igrzyskach olimpijskich w Seulu (1988), ale medalu tam nie zdobyła. Starty na światowych kortach zakończyła porażką w ćwierćfinale US Open z rodaczką Ziną Garrison. W 1995 uhonorowana została miejscem w Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy. Otrzymała również szereg tytułów „sportowca roku”.