Zbigniew Buczkowski

Zbigniew Buczkowski (ur. 20 marca 1951 w Warszawie) – polski aktor filmowy, estradowy, telewizyjny i teatralny, scenarzysta i reżyser. Jest synem Zdzisławy i Mariana Buczkowskich, którzy pracowali w PLL LOT. Jego ojciec był pilotem, który zginął w katastrofie lotniczej w listopadzie 1951. Ma dwóch braci, starszego o trzy lata Waldemara i młodszego o dwa lata Mariana. Jego ciotką ze strony matki była Lucyna Szczepańska, a wujem – Feliks Szczepański. Mieszkał obok wytwórni filmowej przy ulicy Chełmskiej, gdzie statystowała sąsiadka, z której pomocą w wieku 10 lat wystąpił pierwszy raz jako statysta w filmie. W młodości przez trzy lata trenował boks w klubie Legia Warszawa. W 1970 ukończył Technikum Mechaniczno-Elektryczne w Warszawie. Dwa lata później zadebiutował epizodyczną rolą kelnera w filmie Janusza Kondratiuka Dziewczyny do wzięcia. Zaważyło to na decyzji porzucenia wyuczonego zawodu, by poświęcić się aktorstwu. Grał niewielkie role w kolejnych filmach, a w 1977 pojawił się w głównej roli w filmie Tomasza Zygadło Rebus. Zdawał do szkoły filmowej, jednak nie dostał się. Na początku lat 80. zadebiutował w Teatrze Komedii w Warszawie rolą w sztuce Jonasza Kofty i Stefana Friedmanna Fachowcy, czyli po prostu robota w reżyserii Jerzego Gruzy. Od 17 grudnia 1983 występował w podwójnej roli – Naukowca i skrzypka Stasia – w sztuce Andrzeja Kondratiuka Koniec ery menelików w reżyserii Janusza Kondratiuka. W 1986 zdał egzamin eksternistyczny. Po prawie trzech latach zakończył współpracę z Komedią, chcąc skupić się na karierze filmowej. Największą popularność przyniosły mu role w serialach telewizyjnych: Henryka Lermaszewskiego w Domu, Wiesława Graczyka w Graczykach i Zbyszka Pyciakowskiego w Świętej wojnie. W 2011 nagrał album studyjny pt. Koło kina, na którym znalazły się kompozycje Andrzeja Rutkowskiego do słów Jacka Cygana i Marka Gaszyńskiego.