Bo Derek

Bo Derek, właściwie Mary Cathleen Collins (ur. 20 listopada 1956 w Long Beach) – amerykańska aktorka, producentka filmowa i modelka. Urodziła się w Long Beach w Kalifornii w rodzinie rzymskokatolickiej pochodzenia irlandzkiego, niemieckiego, holenderskiego i walijskiego. Jej matka, Norma (z domu White), była kosmetyczką, a ojciec, Paul Collins, pracował jako sprzedawca katamaranów firmy Hobie Cat. Wychowywała się z dwiema siostrami – Kerry i Kelly oraz bratem Colinem, basistą Camel. W 1969 jej rodzice rozwiedli się, matka wyszła ponownie za mąż za kaskadera i aktora Bobby’ego Bassa. Ukończyła Narbonne High School w Harbor City w stanie Kalifornia. Wiele osób doradzało jej, by została modelką, choć szczególnie jej to nie interesowało, dopóki nie zaplanowała kupić nowej deski surfingowej. W wieku 15 lat rozpoczęła karierę modelki, pojawiała się w reklamach. Podczas jednego z pokazów Ann-Margret w Las Vegas, spotkała agenta teatralnego, który nalegał, że powinna przyjść na zdjęcia próbne do filmu King Kong. Ostatecznie odmówiła, a rolę tę przyjęła Jessica Lange. Jej pierwszym występem na dużym ekranie był dreszczowiec Michaela Andersona Orka – wieloryb zabójca (Orca, 1977). Kolejna rola Jenny, obiektu fascynacji seksualnej głównego bohatera w komedii romantycznej Blake’a Edwardsa Dziesiątka (10, 1979), którą miały zagrać Melanie Griffith i Heather Thomas, została nominowana do nagrody Złotego Globu dla nowej gwiazdy. Została wymieniona jako jeden z dwunastu „Obiecujących nowych aktorów 1979” w Screen World Johna Willisa (tom 31). Pojawiła się potem u boku Shirley MacLaine i Anthony’ego Hopkinsa w melodramacie Zmiana pór roku (A Change of Seasons, 1980). Była wielokrotnie na okładce magazynu „Playboy”, a we wrześniu 1980 pozowała nago do 62. numeru brazylijskiej wersji magazynu. Była na okładkach magazynów takich jak „US Magazine” (w styczniu 1980), „Bunte” (w styczniu 1980), „People” (w lutym 1980), „Lui” (w maju 1980 i grudniu 1984), „Intimidades” (w sierpniu 1980), „High Society” (w lutym 1981), „France-Soir” (w marcu 1984), „Ekran” (w styczniu 1989), „Esquire” (w lipcu 2011) i „Southern Seasons” (we wrześniu 2017). Jej karierą ekranową zaczął kierować mąż John Derek, powierzając jej rolę Jane Parker w swoim filmie sensacyjno-przygodowym Tarzan – człowiek małpa (Tarzan, the Ape Man, 1981), który zebrał fatalne recenzje, pięć nominacji do Złotej Maliny, a Bo przyniósł Złotą Malinę dla najgorszej aktorki. Grażyna Stachówna, pisząc o tym filmie, stwierdziła, że W tej wersji ważniejsza od Tarzana okazała się Jane, grana przez Bo Derek, której nagość zdominowała film. Potem zagrała główną postać Anastazji w drugiej produkcji męża, dramacie Fantazje (Fantasies, 1981). Następny występ w melodramacie soft-core Johna Dereka Bolero (1984) otrzymał sześć Złotych Malin (w tym dla najgorszej aktorki), a ostatnia produkcja fantasy Dereka Duchy tego nie robią (Ghosts Can't Do It, 1990) zebrała cztery Złote Maliny (m.in. dla najgorszej aktorki). W 1990 przyznano jej jeszcze jedną Złotą Malinę dla najgorszej aktorki dekady. Kandydowała do roli Stacey Sutton w filmie o Jamesie Bondzie Zabójczy widok (1985), którą ostatecznie zagrała Tanya Roberts i Jane Spencer w komedii Naga broń: Z akt Wydziału Specjalnego (1988), którą otrzymała Priscilla Presley. Występowała później na małym ekranie, m.in. w sitcomie ABC Oni, ona i pizzeria (Two Guys, a Girl and a Pizza Place, 2001), serialu CBS Siódme niebo (7th Heaven, 2003-2005) jako pani Kinkirk oraz serialu 20th Century Fox Fashion House: Kobiety na krawędzi (Fashion House, 2006) w roli Marii Gianni, bezlitosnej potężnej kobiety interesu i właścicielki domu mody.