Angie Dickinson

Angie Dickinson, właściwie Angeline Brown (ur. 30 września 1931 w Kulm, w Dakocie Północnej) – amerykańska aktorka telewizyjna i filmowa. Urodziła się w rodzinie rzymskokatolickiej pochodzenia niemieckiego jako druga z trzech córek Fredericki (z domu Hehr) i Leo Henry’ego Browna, wydawcy lokalnej gazety „The Kulm Messenger”. Ma dwie siostry – starszą Mary Lou Belmont i młodszą Janet Lee. W 1942 jej rodzina przeprowadziła się do Burbank, w stanie Kalifornia, gdzie w 1947 ukończyła szkołę średnią Bellamarine Jefferson High School. Następnie studiowała w Glendale College w Glendale i w 1954 ukończyła Immaculate Heart College w Los Angeles na wydziale biznesu. W latach 1950–1952 pracowała jako sekretarka w fabryce produkującej części do samolotów Burbank Airport. W 1953 zajęła drugie miejsce w konkursie piękności o tytuł Miss Ameryki, co zadecydowało o jej dalszej karierze. Po udziale w programie sieci NBC Parada piękności, zadebiutowała na dużym ekranie rolą gościa na przyjęciu w komedii muzycznej Szczęściara (Lucky Me, 1954) z Doris Day. Występowała potem w wielu westernach, m.in. Wspólnik Tennesseego (Tennessee’s Partner, 1955) z Ronaldem Reaganem, Powrót Jacka Slade’a (The Return of Jack Slade, 1955), Człowiek ze strzelbą (Man with the Gun, 1955) u boku Roberta Mitchuma, Ukrywane strzelby (Hidden Guns, 1956), Alarm w Table Rock (Tension at Table Rock, 1956), Misja Arizony (Gun the Man Down, 1956) i Czarny bicz (The Black Whip, 1956). Ogromny sukces zdobyła rolą hazardzistki Feathers w westernie Rio Bravo (1959) u boku Johna Wayne’a. W 1960 roku została uhonorowana nagrodą Złotego Globu dla najbardziej obiecującej aktorki. Na ekranie stworzyła typ nowoczesnej femme fatale w dramacie Gorączka we krwi (A Fever in the Blood, 1960), melodramacie Grzechy Rachel Cade (The Sins of Rachel Cade, 1961) i dramacie komediowym Jessica (1962). Jednak osiągnięciem aktorskim był występ u boku Lee Marvina w dwóch obrazach – dramacie kryminalnym noir na podstawie opowiadania Ernesta Hemingwaya Zabójcy (The Killers, 1964) z Ronaldem Reaganem i dramacie sensacyjnym Zbieg z Alcatraz (Point Blank, 1967). Stała się najbardziej znana z małego ekranu w roli policjantki sierżant Suzanne „Pepper” Anderson w serialu kryminalnym NBC Sierżant Anderson (Police Woman, 1974-78), za którą odebrała w 1975 roku nagrodę Złotego Globu oraz zdobyła potem trzykrotnie nominację do nagrody Emmy (1975–1977) i trzykrotnie nominację do nagrody Złotego Globu (1976–1978). Dużo satysfakcji przyniosła jej postać znudzonej codziennym życiem ofiary psychopatycznego mordercy w sprawnie zrealizowanym dreszczowcu Briana De Palmy W przebraniu mordercy (Dressed to Kill, 1980), za którą otrzymała nagrodę Saturna. W 1981 była pierwszą kandydatką do roli Krystle Carrington w operze mydlanej ABC Dynastia (Dynasty), ale postanowiła spędzić więcej czasu ze swoją córką i odrzuciła propozycję; rolę zagrała Linda Evans. W 1985 Dickinson nie przyjęła także roli Sable Colby w Dynastii i spin–off Dynastia Colbych (The Colbys), a rolę ostatecznie zagrała Stephanie Beacham. Wystąpiła potem dla odmiany w komediach: Charlie Chan i klątwa Dragon Queen (Charlie Chan and the Curse of the Dragon Queen, 1981) z Peterem Ustinovem i Michelle Pfeiffer oraz I kowbojki mogą marzyć (Even Cowgirls Get the Blues, 1993) Gusa Van Santa z Umą Thurman i Keanu Reevesem, a także w dramacie Podaj dalej (Pay It Forward, 2000) z Kevinem Spacey.