Vladimir Motyl

Władimir Adolfowicz Iljin (ros. Владимир Адольфович Ильин; ur. 16 listopada 1947 w Swierdłowsku) – radziecki i rosyjski aktor teatralny i filmowy. Władimir Iljin urodził się w założonym w 1723 z ukazu cara Piotra I Jekaterynburgu, noszącym w okresie ZSRR nazwę Swierdłowsk – stolicy Uralu, czwartym pod względem wielkości mieście ZSRR. Dzięki swojemu ojcu Adolfowi Aleksiejewiczowi (1923-1990) – aktorowi Swierdłowskiego Teatru Dramatycznego, od dzieciństwa związany był z aktorstwem. Matka – Zinajda Borisiewna (ur. 1923) – była lekarzem-pediatrą. Jego rodzice rozwiedli się, gdy Władimir był w wieku szkolnym. W latach 1965-1969 studiował w Swierdłowskim Państwowym Instytucie Teatralnym (ob. Jekaterynburski Państwowy Instytut Teatralny) w klasie prof. Grigoriana. Następnie przez kilka lat pracował w prowincjonalnych teatrach. W 1974 roku przeniósł się do Moskwy, gdzie rozpoczął pracę w teatrze im. Majakowskiego. Na deskach tego jednego z najstarszych radzieckich teatrów występował do 1989 roku, kiedy to jego kariera filmowa zaczęła nabierać wyrazistych kształtów. W filmie zadebiutował zaraz po skończeniu studiów aktorskich w 1969 roku, jednak były to początkowo mało znaczące role i jego nazwiska próżno szukać w napisach. Swoją pierwszą, główną rolę otrzymał dopiero w 1986 roku w filmie Mój ulubiony klaun Jurija Kusznierowa. W 1989 roku reżyser Michaił Tumaniszwili powierzył mu jedną z głównych ról w filmie Awaria-córka gliniarza – jednym z głośniejszych filmów okresu "pieriestrojki". Rok później (1990) wystąpił m.in. w filmie pt. Pogrzeb Stalina Jewgienija Jewtuszenki i Sukinsyny Leonida Fiłatowa. W 1991 roku partnerował Anthony Andrewsowi w radziecko-brytyjskim dramacie pt. Zaginiony na Syberii. Encore, jeszcze raz! Piotra Todorowskiego z 1992, Przypadki Makarowa z 1993 i Muzułmaninin z 1995 Władimira Chotinienki, Życie i nieprzyzwoite przygody żołnierza Iwana Czonkina Jiříego Menzla z 1994, role w obydwóch częściach filmu Spaleni słońcem (1994, 2011) i w Cyruliku syberyjskim z 1999 (w którym partnerował min. Richardowi Harrisowi) ugruntowały jego aktorską pozycję i uczyniły jednym z najpopularniejszych i najlepszych rosyjskich aktorów drugoplanowych. Podczas swojej kariery nie zaniedbywał występów na "szklanym ekranie", z którym po raz pierwszy zetknął się jeszcze w "czasach swierdłowskich" – wystąpił w kilku znanych rosyjskich serialach i filmach telewizyjnych, m.in. w: Królowa Margot w reż. Aleksandra Muratowa z 1996, Tajemnice pałacowych przewrotów Swietłany Drużyniny (odcinkach z lat 2000-2003), adaptacjach powieści: Idiota Dostojewskiego w reż. Władimira Bortki (2003), Turecki gambit Borisa Akunina (2005), Doktor Żywago Borisa Pasternaka w reż. Aleksandra Proszkina (2005), Wojna i pokój Tołstoja w reż. Roberta Dornhelma (2007) czy Taras Bulba Gogola (2008) w reż. Władimira Bortki. Ma na koncie również kilka ról teatralnych klasycznego repertuaru rosyjskiego, sztuk m.in. Ostrowskiego (Burza, Bankrut) i Czechowa (Wiśniowy sad). W świecie kina rosyjskiego uważany jest obecnie za "barwnego przedstawiciela rosyjskiej psychologicznej szkoły filmowej". Dzięki swojej fizjonomii "prostego, wiejskiego człowieka" jego bohaterowie to na ogół skromni i prości ludzie, co w opinii dobrze znających go ludzi wynika z charakteru samego aktora. Jest żonaty z Zoją Pylnową. Mają trzech synów: Ilję, Aleksieja i Aleksandra – wszyscy trzej są aktorami (seriali TV). Jego młodszy brat Aleksandr również jest popularnym aktorem rosyjskim.