Charlotte Rampling

Tessa Charlotte Rampling, OBE (ur. 5 lutego 1946 w Sturmer) – angielska aktorka i modelka. Występuje w filmach anglo- i francuskojęzycznych. Urodziła się w Sturmer, w hrabstwie Essex jako jedna z dwóch córek malarki Anne Isabelle (z domu Gurteen) i Godfreya Ramplinga, złotego medalisty olimpijskiego w sztafecie 4 x 400 metrów na igrzyskach olimpijskich w Berlinie ’36, i pułkownika Armii Brytyjskiej. Po raz pierwszy wystąpiła publicznie w trzynastym roku życia – wraz ze starszą siostrą Sarah (która w 1966 popełniła samobójstwo) śpiewała znane piosenki („C’est si bon” czy „C’est magnifique”) w londyńskich pubach. Ukończyła St. Hilda’s School w Bushley w hrabstwie Worcestershire i Jeanne d’Arc Academie pour Jeunnes Filles w Wersalu. Na początku swojej kariery, w wieku siedemnastu lat pracowała jako modelka, zanim przesłała swoje zdjęcie do agencji aktorskiej i została zaproszona do udziału w czarnej komedii Zepsuta do szpiku kości (Rotten to the Core, 1965). Brała udział w zajęciach nowojorskiego Actor's Studio. O mały włos znalazłaby się w obsadzie filmu Romana Polańskiego Matnia (Cul-de-Sac, 1966), lecz jej oferta przyszła za późno. Następnie wystąpiła w niewielkiej roli narciarki wodnej w uhonorowanej Złotą Palmą komedii Richarda Lestera Sposób na kobiety (The Knack...and How to Get It, 1965) z Jane Birkin i Jacqueline Bisset. Potem pojawiła się w komedii Georgy Girl (1967) i jednym z odcinków serialu kryminalnego ABC Rewolwer i melonik (The Avengers, 1967) z udziałem Donalda Sutherlanda. Zwróciła na siebie uwagę rolą enigmatycznej Elisabeth Thallman w dramacie Luchina Viscontiego Zmierzch bogów (La caduta degli dei, 1969). W kryminalnym melodramacie wojennym Nocny portier (Il portiere di notte, 1974) z Dirkiem Bogarde wywołała gwałtowne reakcje krytyków pojawiając się w szelkach na nagim ciele i w esesmańskiej czapce na głowie. W mrocznym filmie kryminalnym Patrice Chéreau Czar orchidei (La Chair de l'orchidée, 1974) z Simone Signoret zagrała zaszczutą dziedziczkę milionowej fortuny, która wykłuwa oczy zbliżającym się do niej mężczyznom. W ekranizacji powieści kryminalnej Raymonda Chandlera Żegnaj, laleczko (Farewell, My Lovely, 1975) jako Helen Grayle u boku Roberta Mitchuma pojawiła się jako femme fatale. Zyskała uznanie amerykańskiej publiczności w komediodramacie Woody’ego Allena Wspomnienia z gwiezdnego pyłu (Stardust Memories, 1980) z Danielem Sternem i Sharon Stone (w debiutanckiej, epizodycznej roli), dramacie sądowym Sidneya Lumeta Werdykt (The Verdict, 1982) u boku Paula Newmana oraz komedii Max, moja miłość (Max, mon amour, 1986) jako żona dyplomaty angielskiego, która pewnego dnia zaskakuje małżonka wyznaniem, że jest zakochana w szympansie.