Patrick Bruel

Patrick Bruel, właśc. Patrick Maurice Benguigui (ur. 14 maja 1959 w Tlemcen w Algierii) – francuski piosenkarz, kompozytor, aktor i mistrz świata w pokerze z roku 1998. Urodził się w Tilimsan, w północno-zachodniej Algierii, w rodzinie żydowskiej jako syn Pierre’a Benguigui i Augusty Kammoun, córki Élie'a i Céline Ben Sidoun. W 1960 roku rodzice rozwiedli się. Wychowywany był przez matkę, nauczycielkę, która później ponownie wyszła za mąż za Philippe’a Moreau, syna lekarza René Moreau, z którym miała dwóch synów, przyrodnich braci Patricka – Davida (ur. 14 lutego 1972) i Fabrice’a (ur. 25 lipca 1975). W 1962 roku, po uzyskaniu przez Algierię niepodległości, jego rodzina przeniosła się do Francji. Wychowywał się w Argenteuil pod Paryżem. W wieku pięciu lat, zainteresował się muzyką i zafascynowali go Jacques Brel, Georges Brassens i Serge Gainsbourg. Później, jako nastolatek, na spotkaniach z przyjaciółmi grywał na gitarze kompozycje tych artystów. W 1965 roku, po obejrzeniu przedstawienia Idiota Dostojewskiego, stał się pasjonatem teatru. Pomimo zakazu rodziców, w wieku 14 lat, udał się do Brukseli, aby zobaczyć koncert grupy The Rolling Stones. Słuchał także zespołów rockowych takich jak Led Zeppelin czy Deep Purple. Uczęszczał do prestiżowego liceum im. Henryka IV (Lycée Henri-IV) w Paryżu. Planował karierę piłkarską, ale w 1975 r., po obejrzeniu w Olympii koncertu Michela Sardou, postanowił zostać piosenkarzem. Zadebiutował jako Paulo Narboni w komediodramacie Le Coup de sirocco (1979) u boku Rogera Hanina i Marie-Anne Chazel. Wystąpił też w niewielkiej roli Louisa w amerykańsko-niemieckiej komedii romantycznej w reżyserii Sydneya Pollacka Sabrina z Harrisonem Fordem i Julią Ormond. W Polsce najbardziej jest znany z roli François Pignona w komedii przygodowej Francisa Vebera Jaguar (Le Jaguar, 1996) z udziałem Jeana Reno, Patricii Velásquez i Danny’ego Trejo. Grywał zarówno w filmach kinowych i telewizyjnych, jak i w teatrze. W 1987 wydał pierwszą płytę – De face. Lata 90. przyniosły wielką falę popularności artysty, nie tylko we Francji, ale i w innych krajach europejskich. Fenomen ten nazwano Bruelmanią. W 2003 Bruel oficjalnie zmienił nazwisko na Bruel Benguigui.