Alfred Hitchcock

Alfred Joseph Hitchcock, KBE (wym. [ˈælfrɪd ˈd͡ʒəʊzəf ˈhɪtʃˌkɒk]; ur. 13 sierpnia 1899 w Londynie, zm. 29 kwietnia 1980 w Los Angeles) – angielski reżyser filmowy, telewizyjny, scenarzysta i producent, uznawany za jednego z najbardziej wpływowych twórców filmowych w historii kina. Określany mianem „mistrza suspensu”. W trwającej sześć dekad karierze wyreżyserował 53 filmy fabularne. Stał się rozpoznawalny dzięki licznym wywiadom, występom cameo w swoich produkcjach i serialowi kryminalnemu Alfred Hitchcock przedstawia (1955–1962). Podobne uznanie zyskiwali aktorzy grający w jego filmach. W 1955 przyjął obywatelstwo amerykańskie. Hitchcock początkowo zarabiał jako copywriter i pracownik techniczny w przedsiębiorstwie zajmującym się produkcją kabli elektrycznych. W 1919 rozpoczął pracę w branży filmowej, zajmując się projektowaniem napisów. Jego pierwszy udany film Lokator (1927), w znacznym stopniu przyczynił się do rozwoju i ukształtowania dreszczowca jako gatunku filmowego. Zaprezentowany dwa lata później Szantaż był pierwszym brytyjskim filmem dźwiękowym. Dwa obrazy Hitchcocka z lat 30. – 39 kroków (1935) i Starsza pani znika (1938) należą – według Brytyjskiego Instytutu Filmowego – do najwybitniejszych filmów kinematografii brytyjskiej XX wieku. W 1939, będąc filmowcem o międzynarodowym uznaniu i znaczeniu, Hitchcock, za namową producenta Davida O. Selznicka, przeniósł się do Stanów Zjednoczonych, gdzie w latach 40. wyreżyserował szereg produkcji, w tym między innymi takie tytuły, jak: Rebeka (1940), Zagraniczny korespondent (1940), Podejrzenie (1941), Cień wątpliwości (1943), Urzeczona (1945), Osławiona (1946) i Sznur (1948). W latach 50. i 60. zrealizował filmy, które na trwałe wpisały się do kanonu klasyki kinematografii amerykańskiej: Okno na podwórze (1954), Zawrót głowy (1958), Północ, północny zachód (1959), Psychoza (1960) i Ptaki (1963). W trakcie kariery był pięciokrotnie nominowany do nagrody Akademii Filmowej w kategorii dla najlepszego reżysera. Styl reżyserski Hitchcocka obejmował płynny ruch kamery, która naśladowała spojrzenie granej postaci, stawiając tym samym widza w roli podglądacza, oraz filmowanie ujęć w taki sposób, aby zmaksymalizować uczucie lęku i niepokoju. Otrzymał francuski Order Sztuki i Literatury w klasie Oficera, Order Kawalera Legii Honorowej i Order Rycerza Imperium Brytyjskiego (KBE). Alfred Joseph Hitchcock urodził się 13 sierpnia 1899 w Leytonstone (należącym ówcześnie do Essex), dzielnicy położonej pięć mil od wschodniej części Londynu, wchodzącej w skład gminy London Borough of Waltham Forest[a]. Był najmłodszym dzieckiem Williama Hitchcocka (1862–1914) i Emmy Jane (z domu Whelan; 1863–1942). Miał dwoje starszego rodzeństwa: brata Williama (1890–1943) oraz siostrę Ellen Kathleen „Nellie” (1892–1979). Rodzice Hitchcocka byli gorliwymi katolikami z irlandzkimi korzeniami. William Hitchcock, podobnie jak jego ojciec Joseph (ur. 1831), był sprzedawcą warzyw i dobrze prosperującym handlowcem. Prowadził spożywczak przy High Road 517. Był on człowiekiem o emocjonalnej naturze, a silne nerwobóle powodowały przebarwienia skóry. Po latach Hitchcock wspominał: „Pamiętam, że ojciec codziennie szedł do pracy w ciemnym garniturze, białej, wykrochmalonej koszuli i ciemnym krawacie”. Matka przyszłego reżysera, wywodząca się z klasy średniej, zajmowała się domem. Z uwagi na dobre wychowanie, Hitchcock był nazywany przez ojca „jagniątkiem bez skazy”, sam zaś wspominał, jak każdego wieczoru stawał w nogach łóżka matki, by opowiadać o wszystkich swych uczynkach danego dnia, dobrych i złych. Gdy Hitchcock miał 6 lub 7 lat, rodzina przeniosła się do dzielnicy Limehouse, która pod koniec XVII stulecia stała się integralnym składnikiem londyńskiego East Endu. William Hitchcock nabył dwa sklepy rybne przy Salmon Lane, ulicy znajdującej się nieopodal Limehouse Basin i Tamizy. Rodzina zamieszkała pod numerem 175 lub też 130. Limehouse uchodziło za „nieokrzesaną i hałaśliwą” okolicę, będącą ucieleśnieniem tego, co określano „cuchnącą stertą” wschodniego Londynu. Przyszły reżyser rzadko wspominał lata młodości, lecz przywoływał sytuację, w której jego ojciec porozumiał się z miejscowym policjantem, by ten zamknął go w celi na kilka minut po tym, gdy wrócił spóźniony z wyprawy po mieście. Wydarzenie to miało tłumaczyć trwający całe życie lęk Hitchcocka przed policją, a także fascynację winą i karą. Od najmłodszych lat interesował się kinem. Jako 8- i 9-latek oglądał krótkie, 3- lub 4-minutowe filmy takie jak W pociągu gnającym donikąd i Hala podróże i sceny ze świata. Podziwiał zachodnie produkcje z udziałem D.W. Griffitha, Douglasa Fairbanksa, Harolda Lloyda i Mary Pickford. Regularnie czytał czasopisma poświęcone tematyce filmowej – w księgarni przy Leicester Square kupował „The Bioscope” oraz „Kinematograph Weekly”. Wraz z rodzicami odwiedzał cyrk na Wanstead Flats i Stratford Music Hall, gdzie wystawiano pantomimy, skecze i włoskie operetki. Pierwsza placówka edukacyjna do której uczęszczał była – zdaniem Petera Ackroyda – ortodoksyjnie katolicka. W wieku 6 lub 7 lat, przez krótki czas uczył się w prywatnej szkole przy Mayville Road. Według biografów kolejną placówką edukacyjną, do której chodził przez dwa lata, była prowadzona przez siostry z zakonu Wiernych Towarzyszek Jezusa szkoła w Howrah House przy East India Dock Road w Poplar. Mając 9 lat, Hitchcock trafił do internatu szkoły prowadzonej przez salezjanów mieszczącej się na Surrey Lane w Battersea, gdzie wytrzymał tydzień. W ocenie Ackroyda wpływ na to miał internatowy reżim i przymusowa rozłąka z rodziną. Z kolei Patrick McGilligan jako główny powód wymieniał złe wyżywienie na stołówce. 5 października 1910 został uczniem jezuickiego St Ignatius’ College na Stamford Hill, słynącego z rygorystycznej dyscypliny . Zarejestrowano go pod numerem 343 jako „Alfred Hitchcock, syn kupca rybnego Williama Hitchcocka”[b].