Fernanda Montenegro

Fernanda Montenegro, właśc. Arlete Pinheiro Esteves da Silva (ur. 16 października 1929 w Rio de Janeiro) − brazylijska aktorka filmowa, teatralna i telewizyjna, znana również z występów w radiu. Uważana za pierwszą wielką damę brazylijskiego kina i teatru. Na dużym ekranie pojawia się dość sporadycznie. Na forum międzynarodowym najbardziej znana jest z roli w filmie Dworzec nadziei (1998) Waltera Sallesa, za którą zdobyła Srebrnego Niedźwiedzia na 48. MFF w Berlinie i była nominowana do Oscara dla najlepszej aktorki jako pierwsza w historii aktorka z Ameryki Południowej. Urodziła się w Rio de Janeiro, w rodzinie o korzeniach portugalsko-włoskich. Debiutowała na scenie w 1950, występując w sztuce Alegres Canções nas Montanhas. Partnerował jej Fernando Torres, za którego cztery lata później wyszła za mąż. Następnie rozpoczęła występy w telewizji, grywając w licznych telenowelach. W filmie zadebiutowała główną rolą w filmie Nieboszczka (1965) w reżyserii Leona Hirszmana. W 1998 roku wystąpiła w głośnym filmie Waltera Sallesa Dworzec nadziei, za który otrzymała Srebrnego Niedźwiedzia dla najlepszej aktorki na 48. MFF w Berlinie, nominację do Złotego Globu dla najlepszej aktorki w filmie dramatycznym oraz - jako pierwsza w historii Brazylijka - nominację do Oscara dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej. W 2005 wystąpiła wraz z córką Fernandą Torres w filmie jej męża Andruchy Waddingtona Dom z piasku. Zagrała też w adaptacji powieści Gabriela Garcíi Márqueza Miłość w czasach zarazy (2007) w reżyserii Mike'a Newella. Jej mężem od 1954 do śmierci w 2008 był brazylijski aktor Fernando Torres. Ma z nim dwoje dzieci: aktorkę Fernandę Torres i reżysera Claudio Torresa. Teściowa reżysera Andruchy Waddingtona.