Paolo Stoppa

Paolo Stoppa (ur. 6 czerwca 1906 w Rzymie, zm. 1 maja 1988 tamże) – włoski aktor teatralny i filmowy, trzykrotnie nagradzany Nastro d’argento. Ukończył Szkołę Dramatu Eleonora Duse Akademii św. Cecylii w Rzymie. Karierę teatralna rozpoczął w 1927. W 1938 zaczął występować na scenie Teatro Eliseo, gdzie związał się z Riną Morelli. Karierę kinową rozpoczął w 1932 jako aktor głosowy. Dubbingował m.in.: Paula Muniego, Freda Astaire’a, Burgessa Mereditha, Kirka Douglasa, Richarda Widmarka. Na dużym ekranie pojawił się pierwszy raz w 1932 w filmie komediowym Błękitna flota w reżyserii Gennaro Righellego. Między 1939 a 1945 zagrał w prawie sześćdziesięciu filmach, przede wszystkim komediowych, współpracując z reżyserami: Carlo Ludovico Bragaglią, Mario Bonnardem, Guido Brignone, Raffaello Matarazzo, Esodo Pratellim, Nunzio Malasommą. Na większą uwagę zasługują: Se io fossi onesto według scenariusza Vittoria De Siki, Non ti pago!, A che servono questi quattrini?, Ti conosco, mascherina!, wszystkie z 1942 roku. Po II wojnie światowej współpracował z wielkimi reżyserami włoskiego kina: Vittoriem De Siką, Robertem Rossellinim, Luchino Viscontim, Luigim Zampą. W latach 60. XX wieku pojawiał się też w produkcjach telewizyjnych, teatralnych i filmowych. Sympatię telewidzów zyskała rola komisarza De Vincenziego w serialu kryminalnym ESP w reżyserii Daniele D'Anzy, którego dwa sezony powstały w 1974 oraz 1977. Aktor otrzymał w 1952 nagrodę Nastro d’argento za całokształt pracy, a następnie jeszcze dwukrotnie tę samą nagrodę za najlepszą rolę drugoplanową: w 1954 za Złoto Neapolu Vittoria De Siki oraz w 1981 za Markiza Grillo w reżyserii Mario Monicellego.