Carey Mulligan

Carey Hannah Mulligan (ur. 28 maja 1985 w Londynie) – angielska aktorka filmowa, telewizyjna i teatralna. Na dużym ekranie zadebiutowała w roli drugoplanowej w Dumie i uprzedzeniu (2005), a po kolejnych rolach telewizyjnych zadebiutowała w 2008 na Broadwayu. Rozpoznawalność i uznanie przyniosła jej główna rola w filmie Była sobie dziewczyna (2009), za którą nominowano ją do Oscara, a także uhonorowano nagrodą BAFTA. W późniejszym czasie wystąpiła m.in. w takich filmach jak: Wall Street: Pieniądz nie śpi (2010), Nie opuszczaj mnie (2010), Drive (2011), Wstyd (2011), Wielki Gatsby (2013), Co jest grane, Davis? (2013) czy Obiecująca. Młoda. Kobieta (2020). Za występ w ostatniej z wymienionych produkcji otrzymała drugą w swojej karierze nominację do Oscara. Mulligan urodziła się 28 maja 1985 roku w Westminsterze, dzielnicy Londynu Wewnętrznego. Jej ojciec, Stephen, pochodzi z Liverpoolu, a matka, Nano (z domu Booth), wykładowczyni uniwersytecka, z Llandeilo w zachodniej Walii. Jej pradziadek ze strony ojca wyemigrował z Irlandii. Ma jednego, starszego o dwa i pół roku brata Owaina. Gdy miała 3 lata wraz z rodziną przeprowadziła się z Londynu do Hanoweru, a później do Düsseldorfu, gdzie jej ojciec objął posadę dyrektora europejskiej filii międzynarodowej sieci hoteli InterContinental. Ze względu na pracę ojca, jej rodzina przez 8 lat mieszkała w drogich hotelach. Jak sama stwierdziła, w dzieciństwie była „trochę nieśmiała”, a do piętnastego roku życia była chłopczycą. Przyznała się także do tego, że była „nieco zasadnicza”, do czternastego roku życia bardzo dużą wagę przykładała do nauki, ale później głębiej zainteresowała się aktorstwem. Jej zainteresowanie aktorstwem rozpoczęło się, gdy miała 6 lat, od obejrzenia próby szkolnego przedstawienia musicalu Król i ja. „[Mój brat] był na scenie, a ja oglądałam. I zaczęłam płakać, bo byłam zbyt młoda by wystąpić na scenie, ale oni powiedzieli: Zgoda, możesz zagrać, bo jesteś młodszą siostrą Owaina. I zagrałam. Od tej pory wiedziałam, że zawsze chciałam to robić”. Po powrocie do Wielkiej Brytanii w 1996 roku uczyła się w Woldingham School, katolickiej szkole żeńskiej z internatem, gdzie brała udział w wielu tamtejszych przedstawieniach. Sprawowała tam także funkcję szefowej szkolnej grupy teatralnej i instruktorki aktorstwa dla młodszych uczniów. Od czternastego roku życia matka zabierała ją na sztuki wystawiane na Broadwayu, które rozwinęły jej zainteresowanie teatrem. Mając 16 lat wysłała list do Kennetha Branagha, w którym poprosiła go o zostanie jej mentorem. Odpowiedź napisana przez siostrę Branagha, Joyce, była odmowna, ale zawierała równocześnie zachętę do wybrania zawodu aktorki. Mulligan do dziś przechowuje ten list. Zanim zaczęła grać zawodowo, w wieku 17 lat, w tajemnicy przed rodzicami składała wnioski o przyjęcie do trzech akademii teatralnych, lecz wszystkie zostały odrzucone. Po niezdaniu kolejnego przesłuchania, Mulligan zakwestionowała swoje aktorskie powołanie i przeszła, jak sama określiła, przez „skomplikowany okres”. Oprócz tego, jej rodzice nalegali, aby zrezygnowała z kariery w przemyśle rozrywkowym i rozpoczęła studia, najlepiej na University of Reading. Po ukończeniu nauki w Woldingham School w 2003 roku krótko pracowała jako pomocnica sprzątaczki i goniec w studiu filmowym podczas powstawania Kupca weneckiego. W wieku 18 lat została barmanką w lokalnym pubie. Jak stwierdziła później, negatywne doświadczenia z tego okresu miały na nią pozytywny wpływ, ponieważ uświadomiły jej, jak bardzo chce grać. W 2009 roku powiedziała, że podczas kręcenia zdjęć do Wall Street: Pieniądz nie śpi rozważała możliwość wstąpienia do szkoły aktorskiej, najprawdopodobniej do Juilliard School, ale ostatecznie nie podjęła tej decyzji. W listopadzie tego samego roku Mulligan oświadczyła, że jej babcia cierpi na chorobę Alzheimera i jeżeli kiedykolwiek pójdzie na studia, to wybierze psychologię, aby lepiej zrozumieć tę chorobę. W 2004 roku, w wieku 18 lat, rozpoczęła karierę aktorską przez otrzymanie roli Kitty Bennet w Dumie i uprzedzeniu, filmowej adaptacji powieści Jane Austen. Otrzymała ją m.in. dzięki pomocy dyrektorki swojej szkoły po tym, jak Mulligan napisała do niej list, w którym wyjaśniła swoją sytuację, przedstawiała zamiar nierozpoczęcia studiów i poprosiła o skontaktowanie jej z aktorem i scenarzystą Julianem Fellowesem. Po spotkaniu Fellowesa i jego żony, ta ostatnia uruchomiła swoje znajomości i umówiła ją na rozmowę kwalifikacyjną z osobą odpowiedzialną za casting, która szukała nieznanej aktorki do roli czwartej córki państwa Bennetów. Zanim film wszedł na ekrany kin, zdążyła zadebiutować w teatrze, w sztuce Forty Winks wystawianej w Royal Court Theatre. W 2005 roku wystąpiła w wielokrotnie nagradzanym serialu produkcji BBC pt. Samotnia, na podstawie powieści Karola Dickensa, w którym wcieliła się w rolę Ady Clary, jednej z sierot oraz na scenie londyńskiego Almeida Theatre w sztuce Chory z urojenia Moliera. W 2006 roku pojawiła się w miniserialu telewizyjnym The Amazing Mrs Pritchard oraz gościnnie w dwóch serialach ITV: Agatha Christie: Panna Marple i Trial & Retribution. W tym samym roku zagrała w filmowej adaptacji pamiętnika Blake’a Morrisona pt. And When Did You Last See Your Father? W 2007 roku wystąpiła w dwóch filmach telewizyjnych produkcji ITV: Opactwie Northanger i Moim synu Jacku z Danielem Radcliffe'em. Zagrała także rolę Sally Sparrow w dziesiątym odcinku trzeciej serii Doktora Who, zatytułowanym Mrugnięcie, za którą otrzymała Constellation Award. W tym samym roku wystąpiła w londyńskim wznowieniu dramatu Mewa Antoniego Czechowa, grając postać Niny u boku Kristin Scott Thomas i Chiwetela Ejiofora. Jej występy zostały docenione przez krytyków. „The Daily Telegraph” ocenił jej grę jako „całkiem niezwykle promieniującą”, a „The Observer” jako „prawie nieznośnie wstrząsającą”. Podczas wystawiania Mewy przeszła przez zabieg usunięcia wyrostka robaczkowego. Zakładany okres rekonwalescencji wynosił od trzech do sześciu tygodni, jednak na scenę powróciła po zaledwie tygodniu, ale z powodu szwów pooperacyjnych nie mogła nosić gorsetu, który był częścią kostiumu jej postaci. W 2008 roku zadebiutowała na deskach broadwayowskiego Walter Kerr Theatre w transferze Mewy. Otrzymała nominację do Drama Desk Award, ale nagrodę tę zdobyła Angela Lansbury . W czerwcu wystąpiła w dwóch słuchowiskach radiowych dla BBC Radio 4: Life Class i Arkadii .