Vanessa Anne Hudgens

Uładzimir Siamionawicz Karatkiewicz (biał. Уладзімір Сямёнавіч Караткевіч; ros. Короткевич, Владимир Семёновичr; ur. 26 listopada 1930 w Orszy, zm. 25 lipca 1984 w Mińsku) – białoruski prozaik, poeta, dramaturg, scenarzysta, tłumacz. Jeden z czołowych prozaików w historii literatury białoruskiej. W 1954 ukończył studia filologiczne na Uniwersytecie Kijowskim, następnie pracował jako nauczyciel, początkowo na Ukrainie, później w Orszy. Od 1960 mieszkał w Mińsku. Od 1957 należał do Związku Pisarzy ZSRR. Za swoją twórczość prozatorską w 1983 otrzymał Nagrodę Literacką Związku Radzieckich Pisarzy Białorusi im. Iwana Mieleża. Jego przodkowie wywodzili się z rodów szlachty białoruskiej zamieszkujących regiony m.in. Mścisławia, Mohylewa, Rohaczowa. Urodził się 26 listopada 1930 roku w Orszy w obwodzie witebskim w rodzinie intelektualistów. Ojciec – Siamion Cimafiejewicz (biał: Сямён Цімафеевіч 1887–1959) służył w armii carskiej jako pisarz, później pracował jako inspektor budżetowy w regionalnym oddziale finansów w Orszy. Matka Nadzieja Wasileŭna (biał: Надзея Васілеўна 1893–1977), z rodu Grinkiewiczów (biał: Грынкевічаў), po ukończeniu Gimnazjum Maryjnego w Mohylewie przez pewien czas pracowała jako nauczycielka w wiejskiej szkole pod Rohaczowem. Po ślubie zajęła się prowadzeniem domu. Uładzimir miał jeszcze dwoje rodzeństwa: starszego brata Walerija (ur. 1918, zginął w 1941 roku) oraz starszą siostrę Natallę (1922–2003). Uładzimir od najmłodszych lat interesował się historią, zwłaszcza historią Białorusi. Już jako dziecko dobrze rysował, przejawiał zainteresowania muzyczne. Interesował się teatrem. W wieku sześciu lat napisał swoje pierwsze wiersze. Nieco później podjął pierwszą próbę prozatorską i napisał opowiadania, które sam zilustrował. Znał jidysz. W 1938 roku rozpoczął naukę w szkole. Do początku wojny udało mu się ukończyć 3 klasy. Wojna zastała go w Moskwie. Po zakończeniu szkoły pojechał do studiującej tam siostry. Został ewakuowany do Riazania, potem na Ural, a następnie do Czkałowa (Orenburg). Do Orszy wrócił wraz z rodziną w 1944 roku.