Uma Thurman

Uma Karuna Thurman (ur. 29 kwietnia 1970 w Bostonie) – amerykańska aktorka filmowa i modelka. Występowała w wielu filmach, od komedii romantycznych i dramatów po science fiction i filmy akcji. Po występach na okładkach brytyjskiego „Vogue” z grudnia 1985 i maja 1986, zagrała w filmie Niebezpieczne związki (1988). Zyskała międzynarodowy rozgłos dzięki występowi w Pulp Fiction (1994), za który otrzymała nominację do nagrody Oscara, BAFTA oraz Złotego Globu dla najlepszej aktorki drugoplanowej. Często nazywana muzą Quentina Tarantino, zagrała główną rolę w obu filmach Kill Bill (2003-2004), która przyniosła jej dwie dodatkowe nominacje do Złotego Globu. W 1997 zajęła 99. miejsce na liście „100 gwiazd filmowych wszech czasów” brytyjskiego magazynu „Empire”, który zamieścił Umę Thurman również na 20. miejscu listy „100 najseksowniejszych gwiazd w historii kina” w 1995. Urodziła się w Bostonie w stanie Massachusetts w wysoce niekonwencjonalnej i eurocentrycznej rodzinie jako córka Neny Thurman (z domu Birgitte Caroline von Schlebrügge), modelki i psychoterapeutki, która niegdyś była żoną Timothy’ego Leary'ego, i Roberta Alexandra Farrara Thurmana, pierwszego amerykańskiego mnicha buddyjskiego, profesora Indo-Tibetan Buddhist Studies przy Columbia University School of Religion. Jej rzadko spotykane imię pochodzi od hinduskiej bogini światła i piękna Umy. Ma trzech braci - Gandena (ur. 1967), Dechena Karla (ur. 1973) i Mipama (ur. 1978), a także przyrodnią siostrę Tayę (ur. 1961) z pierwszego małżeństwa ojca. W domu, gdzie prowadzono uczone dysputy filozoficzne, gościły znane osobistości, w tym Dalajlama. Ze względu na charakter pracy ojca, często zmieniała szkoły, i miejsce zamieszkania – Amherst, Massachusetts, Woodstock. Unikatowe imię i uroda (Uma była wyższa od swoich rówieśników) utrudniały jej aklimatyzację w nowym otoczeniu. Dwukrotnie (mając rok i w wieku 11 lat) odwiedziła Indie (w sumie spędziła tam dwa lata). W wieku 14 lat została wysłana do Northfield Mount Hermon School. W wieku 15 lat opuściła swoją szkołę z internatem w Massachusetts i wyruszyła do Nowego Jorku. Podpisała kontrakt z agencją Click Models i rozpoczęła pracę jako modelka. Pojawiła się na okładce „Glamour”. W grudniu 1985 i maju 1986 znalazła się na okładce brytyjskiej edycji magazynu „Vogue”. Jako 17-latka zadebiutowała rolą młodego wampa w dreszczowcu Kiss Daddy Goodnight (1987). Rok później pojawiła się na ekranie w trzech filmach: powieści Rudolfa Ericha Raspego i Gottfrieda Augusta Bürgera Przygody barona Munchausena (The Adventures of Baron Munchausen) w reżyserii Terry’ego Gilliama w roli nagiej Wenus jak z obrazu Botticellego Narodziny Wenus, komedii Bądź dobry, Johnny (Johnny Be Good) jako Georgia Elkans z Anthonym Michaelem Hallem i Robertem Downeyem Jr. oraz stylowej ekranizacji powieści Choderlos de Laclos Stephena Frearsa Niebezpieczne związki jako Cécile de Volanges z Glenn Close, Johnem Malkovichem, Michelle Pfeiffer i Keanu Reevesem. Reżyserzy najchętniej obsadzali ją w rolach uwodzicielek. Dopiero rola żony Henry’ego Millera (Fred Ward) w biograficznym dramacie erotycznym Philipa Kaufmana Henry i June (Henry & June, 1990) przekonała producentów i krytyków, że jest aktorką o dużych możliwościach. W filmie przygodowym Johna Irvina Robin Hood (1991) zagrała postać Maid Marian. Za kreację niewidomej Heleny Robertson w dreszczowcu Bruce’a Robinsona Jennifer 8 (Jennifer Eight, 1992) z Andym Garcíą i Johnem Malkovichem odebrała nagrodę na Cognac Festival du Film Policier. W dramacie sensacyjnym Phila Joanou Diagnoza zbrodni (Final Analysis, 1992) wystąpiła w roli pacjentki Richarda Gere’a i młodszej siostry Kim Basinger. W komediodramacie kryminalnym Dziewczyna gangstera (Mad Dog and Glory, 1993) z Robertem De Niro pojawiła się jako barmanka Glory. Jednak za rolę Sissy Hankshaw w komediodramacie Gusa Van Santa I kowbojki mogą marzyć (Even Cowgirls Get the Blues, 1994), jednym z najgorszych filmów dekady, była nominowana do Złotej Maliny w kategorii „Najgorsza aktorka”. Przełomem w jej karierze i prawdziwym popisem sztuki aktorskiej była rola żony gangstera w fenomenalnym filmie Quentina Tarantino Pulp Fiction (1994). Otrzymała MTV Movie Award w kategorii „Najlepsza scena taneczna” z Johnem Travoltą, a także wiele nominacji do różnych nagród, w tym do Oscara, Złotego Globu i Davida di Donatello. Po występie Umą Thurman zainteresował się nawet sam Louis Malle, który chciał ją obsadzić w roli Marlene Dietrich w filmie biograficznym o tej niesamowitej aktorce, ale śmierć reżysera w 1995 przekreśliła te plany. Aktorka zasiadała również w jury konkursu głównego na 51. MFF w Wenecji (1994). W dramacie science-fiction Andrew Niccola Gattaca – szok przyszłości (Gattaca, 1996) z Ethanem Hawkiem i Judem Law zagrała genetycznie idealną, wrażliwą piękność Irene Cassini. Rola jednego z czarnych charakterów, podstępnej Kobiety-Trujący Bluszcz w czwartym i ostatnim z pierwszej serii filmów o Batmanie Batman i Robin (Batman & Robin, 1997) w reżyserii Joela Schumachera przyniosła jej nominację do Złotej Maliny w kategorii „Najgorsza aktorka drugoplanowa”. Za postać Emmy Peel w komedii przygodowej fantastycznonaukowej Jeremiaha S. Chechika Rewolwer i melonik (The Avengers, 1998) zdobyła dwie nominacje do Złotej Maliny w kategorii „Najgorsza aktorka” i „Najgorsza ekranowa para” z Ralphem Fiennesem. Zagrała u boku Seana Penna i Samanthy Morton w komediodramacie muzycznym Woody’ego Allena Słodki drań (Sweet and Lowdown, 1999).