Gerard Depardieu

Gérard Xavier Marcel Depardieu (ur. 27 grudnia 1948 w Châteauroux) – francuski aktor filmowy, teatralny i telewizyjny, także producent, reżyser, restaurator, właściciel winnic i producent wina, nazywany „francuskim Robertem De Niro”, laureat dwóch Cezarów (1981, 1991), Złotego Globu (1991) i nagrody aktorskiej na MFF w Cannes (1990), nominowany do Oscara (1991), właściciel winnicy Château de Tigné w Andegawenii oraz plantacji w okolicach wsi Ugłowoje na Krymie. Honorowy rezydent Belgii. Otrzymał obywatelstwo Rosji. Urodził się jako trzecie z sześciorga dzieci blacharza i ślusarza René Maxime Lionela Depardieu (ur. 1923 w Montchevrier, wiosce w Berry), który nie umiał czytać ani pisać, i gospodyni domowej Anne Jeanne Josèphe (wł. Alice Marillier, ur. 1923). Jego dziadek ze strony matki Xavier Charles Marillier był pilotem wojskowym i na początku lat 40. został przeniesiony do bazy lotniczej w Châteauroux. Dziadek matki był właścicielem fabryki fajek. Został wychowany w biednym środowisku. Gdy miał 12 lat, uciekł ze szkoły podstawowej i włóczył się, mieszkając nawet z prostytutkami, zarabiał na kradzionych samochodach i czarnorynkowych transakcjach, za co spędził trzy tygodnie w więzieniu. Część wakacji spędzał ze swoją babką na lotnisku w Orly, czasem jeździł także do dalekiej ciotki ojca, u której pasał bydło. W 1962 zdał egzamin końcowy w szkole powszechnej pod wezwaniem św. Dionizego w Châteauroux i odbył praktykę w drukarni Centre Presse. Żył potem z dorywczych prac, ciągle zmieniając nazwiska. W 1965 roku dotarł do Paryża, gdzie zdobywał doświadczenie teatralne z Charlesem Dullinem w National Theatre Populaire, a następnie pod kierunkiem Jeana-Laurenta Cocheta w Théâtre Édouard VII – wraz z Claude Jade i Alainem Doutey, który wziął go pod swoje skrzydła, a następnie podróżował z teatrem objazdowym Café de la Gare. Debiutował na ekranie rolą bikiniarza w filmie krótkometrażowym Bikiniarz i koteczek (Le Beatnik et Le Minet, 1965), przychylność krytyki zdobył dzięki roli Jeana-Claude, żyjącego z nieczystych źródeł dochodu, który terroryzuje mieszkańców blokowiska w komedii kryminalnej Bertranda Bliera Jaja (Les Valseuses, 1974) obok Patricka Dewaere, Miou-Miou i Jeanne Moreau. Bernardo Bertolucci zatrudnił go do historycznego dramatu Wiek XX (Novecento, 1976) z Robertem De Niro, Marco Ferreri zaangażował go do prowokującego filmu Żegnaj małpko (Ciao Maschio, 1978) z Marcello Mastroiannim i Geraldine Fitzgerald, w którym jego postać Lafayette'a kastruje się wielkim nożem elektrycznym . Za rolę młodego aktora w dramacie Ostatnie metro (La Dernier métro, 1980) z Catherine Deneuve otrzymał swojego pierwszego Cezara za główną rolę męską. Tytułowa kreacja w filmie Cyrano de Bergerac (1990) Jean-Paula Rappeneau przyniosła mu nagrodę aktorską na 43. MFF w Cannes, drugiego w karierze Cezara i nominację do Oscara dla najlepszego aktora . Światową popularność zyskał dzięki roli francuskiego imigranta, który poślubia, potem poznaje, a dopiero później zakochuje w Amerykance (Andie MacDowell) w komedii Petera Weira Zielona karta (1990), za którą zdobył Złoty Glob. Kręcił potem po pięć albo sześć filmów rocznie. W jego bogatym dorobku kinowym jest m.in. tytułowa rola polityka Georges’a Dantona w filmie historycznym Andrzeja Wajdy Danton (1982). Zagrał w ponad 130 kinowych produkcjach francuskich, brytyjskich, amerykańskich, włoskich, niemieckich, a także rosyjskich, polskich i norweskich. Przewodniczył obradom jury konkursu głównego na 45. MFF w Cannes (1992). Sympatię wśród młodych widzów zepewniła mu postać Obeliksa w czterech adaptacjach komiksu: Asterix i Obelix kontra Cezar (Astérix et Obélix contre César, 1999), Asterix i Obelix: Misja Kleopatra (Astérix & Obélix: Mission Cléopâtre, 2002), Asterix na olimpiadzie (Astérix aux Jeux Olympiques, 2006) i Asterix i Obelix: W służbie Jej Królewskiej Mości (Astérix et Obélix: Au service de sa Majesté, 2012).