Bono

Bono, właśc. Paul David Hewson (ur. 10 maja 1960 w Dublinie) – irlandzki piosenkarz, muzyk i filantrop. Od 1976 lider, wokalista i gitarzysta zespołu rockowego U2. Dorastał wraz ze swym starszym o siedem lat bratem Normanem. Pochodził z rodziny mieszanej wyznaniowo. Ojciec Bobby (z zawodu urzędnik pocztowy) był katolikiem, a matka Iris – protestantką. Ojciec uczęszczał do kościoła katolickiego, gdy Bono z matką i bratem brali udział w nabożeństwach w kościele protestanckim. W kościele, w psalmach i hymnach Bono znalazł pierwsze inspiracje do swoich późniejszych utworów. Ze względu na swoich rodziców i ich wiarę, nie określa swojego wyznania, ma wątpliwości odnośnie do samego systemu religijnego. Naukę rozpoczął w protestanckiej szkole Glasnevin National, a w 1971 kształcił się już w szkole średniej św. Patryka. W roku szkolnym 1972/1973 ojciec zapisał go do nowo powstałej szkoły Mount Temple Comprehensive School w Clontarf, w której nie istniały podziały religijne. 10 września 1974 zmarła matka Bono. Piosenkarz napisał z myślą o niej kilka utworów, takie jak m.in. „Mofo”, „Lemon” i „I Will Follow”. Ojciec Bono zmarł 21 sierpnia 2001. 25 września 1976 Bono, David „The Edge” Evans, jego brat Dik oraz Adam Clayton odpowiedzieli na anons zamieszczony na szkolnej tablicy ogłoszeń – poszukiwano ludzi zainteresowanych założeniem zespołu. Spotkanie odbyło się w domu Larry’ego Mullena Juniora, którego celem było utworzenie grupy muzycznej. W wyniku tego spotkania powstał zespół Feedback, później przemianowany na The Hype. Po opuszczeniu grupy przez Dika Evansa przyjęta została ostateczna nazwa – U2. Początkowo Bono rywalizował w zespole o funkcję gitarzysty z The Edgem, jednak ostatecznie ustąpił miejsca The Edge’owi, a sam został wokalistą U2. Czasem okazjonalnie gra na gitarze, a jego grę można usłyszeć w takich utworach, jak m.in. „Walk On”, „The Fly”, „One”, „Kite” czy „Original of the Species”. Ponadto Bono gra na harmonijce – m.in. w utworze „Running to Stand Still”. Bono jest głównym tekściarzem zespołu i autorem słów do prawie wszystkich piosenek grupy. Jego poetyckie teksty mają często religijny wydźwięk, ale poruszają także problemy społeczne oraz polityczne. W momencie przełomowym w historii zespołu, tj. końcem lat 80. a początkiem 90. XX wieku Bono wraz z zespołem urozmaicił swoją sceniczną aktywność. Na widowiskowej trasie koncertowej Zoo TV Tour m.in. wykreował kilka alter ego, które odgrywał w czasie koncertów (a także czasami poza nimi). Do najsłynniejszych z nich należeli: MacPhisto (cyniczny były gwiazdor estrady, który nie może pogodzić się z przemijającym czasem, obdarzony charakterem i wyglądem diabła), The Fly (współczesny gwiazdor rocka w wielkich ciemnych okularach przeciwsłonecznych i skórzanej kurtce), Mr. Mirror Ball Man (próżny i zapatrzony w siebie król estrady z nieodłącznym lustrem, w którym podziwia swoje oblicze). Ponadto w trakcie koncertów (zwykle jako MacPhisto) dzwonił on do różnego typu instytucji czy postaci w celach prowokacyjnych, na oczach najczęściej kilkudziesięciu tysięcy ludzi. Bono próbował w ten sposób porozmawiać telefonicznie z wieloma ważnymi osobistościami, m.in. prezydentem Stanów Zjednoczonych George’em Bushem, kanclerzem Niemiec Helmutem Kohlem, byłą premier Wielkiej Brytanii Margaret Thatcher oraz papieżem Janem Pawłem II.