Alice Cooper

Alice Cooper (właściwie Vincent Damon Furnier, ur. 4 lutego 1948) – amerykański wokalista i muzyk hardrockowy. Sławę zdobył w latach 70. Jeden z twórców shock-rocka i horror rocka. Największe hity Alice Coopera to: „School’s Out”, „No More Mr. Nice Guy”, „I’m Eighteen” i „Poison”. W 2006 r. piosenkarz został sklasyfikowany na 32. miejscu listy 100 najlepszych wokalistów wszech czasów według Hit Parader. Z kolei w 2009 r. został sklasyfikowany na 7. miejscu listy 50 najlepszych heavymetalowych frontmanów wszech czasów według Roadrunner Records. Muzyk urodził się 4 lutego 1948 r. w Detroit w stanie Michigan. W dzieciństwie przeniósł się z rodziną do Phoenix w stanie Arizona. Interesował się sztuką, zaczął śpiewać i występować wcześnie. Pod wpływem muzyki brytyjskiej założył zespół The Earwigs (potem The Spiders oraz The Nazz), z którym kopiował przeboje grup z Anglii, głównie The Beatles. Zdobył sporą popularność w swym rodzinnym stanie. Występował jako support przed gośćmi z Wielkiej Brytanii. Nagrał kilka singli. W końcu 1967 r. przeniósł się do Los Angeles, by rozpocząć profesjonalną karierę muzyczną. Lider przyjął pseudonim Alice Cooper i zaczął podawać się za wcielenie czarownicy. W jego identycznie nazwanym zespole grali Glen Buxton – gitara, Michael Bruce – gitara, Dennis Dunaway – bas i Neal Smith – perkusja. Shep Gordon został menadżerem zespołu. Zespół Alice Cooper regularnie otwierał koncerty większych sław kalifornijskiego rocka, m.in. The Doors, z którego muzykami Alice się przyjaźnił. Wystąpił też w Kanadzie. Nagrał 3 płyty dla małej firmy Straight Records, którą stworzył Frank Zappa. W grudniu 1969 r. ukazał się album Pretties for You, a w czerwcu 1970 r. Easy Action. Zawierały zalążki późniejszych pomysłów (np. w utworach „Refrigerator Heaven”, „Return of the Spiders” czy „Easy Action” z tej drugiej), które zaowocowały concept albumami z lat 70. Wyprzedzały nurt zwany potem glam rockiem. Nie odniosły wtedy sukcesu komercyjnego i zespół przeniósł się do Detroit. Nowy producent Bob Ezrin nadał jej muzyce oryginalny i przebojowy charakter i brzmienie. Wspomagał zespół na instrumentach klawiszowych i skomponował z nim m.in. utwór „Under My Wheels”. Na przełomie 1970/71 r. Alice Cooper wydał singel „I’m Eighteen”, umieszczonego na płycie Love It to Death (grudzień 1970). Wytwórnia Warner Bros. zainteresowała się grupą i podpisała z nią kontrakt. Wznowiono zaraz album Love It to Death (czerwiec 1971), a grupa w swym klasycznym składzie w krótkim czasie nagrała z Ezrinem 4 albumy: Killer (grudzień 1971), School’s Out (czerwiec 1972), Billion Dollar Babies (marzec 1973, nagrana z udziałem wielu gości) i Muscle of Love (grudzień 1973). Ezrin produkował płyty Alice’a Coopera do lat 80. Cooper wymyślił bulwersującą formę prezentacji swej muzyki, do skrajności doprowadzając wcześniejsze próby operowania skandalem, np. przez The Rolling Stones, The Doors czy Jimiego Hendrixa. Estetyce rockowej lat 60. przeciwstawił makabryczny show sceniczny i prowokacyjne teksty, pełne przemocy, śmierci i seksualnych aberracji. Z tej racji uważany jest za jednego z twórców shock-rocka. Podczas jego koncertów na scenie pojawiały się takie rekwizyty jak gilotyna, szafot, krzesło elektryczne, a sam Cooper występował w przerażającym makijażu. Protesty mediów i osób publicznych w latach 70. tylko nakręcały jego popularność. Pojawił się też w kilku filmach. W 1971 r. zespół po raz pierwszy zagrał w Europie, a w latach 1972–1974 wylansował 5 przebojów, zarówno w Stanach, jak i na całym świecie: „School’s Out”, „Elected”, „Hello Hooray”, „No More Mr. Nice Guy” i „Teenage Lament ‘74” (kompozycja A. Coopera i perkusisty N. Smitha). Pierwszy z nich w sierpniu 1972 r. spędził 3 tygodnie na szczycie brytyjskiej listy przebojów i jest do dziś najpopularniejszym utworem artysty. Cooper wykorzystał w nim chórek dziecięcy, podobnie jak przed nim zrobił to Keith West w utworze „An Excerpt from The Teenage Opera”, a po nim zespół Pink Floyd w przeboju „Another Brick in the Wall Part 2”. W 1986 r. koncertowa wersja „School’s Out” znalazła się na odwrocie singla „Teenage Frankenstein”, promującego album Constrictor. Do oryginalnego utworu powstało wideo, podobnie jak do następnych singli. W utworze „No More Mr. Nice Guy” gościnnie wystąpił Donovan.