Mykhaylo Kotsyubynsky

Mychajło Mychajłowycz Kociubynski (ukr. Михайло Михайлович Коцюбинський; ur. 5 września?/ 17 września 1864 w Winnicy, zm. 12 kwietnia?/ 25 kwietnia 1913 w Czernihowie) – prozaik, autor powieści i nowel psychologiczno-społecznych. Pochodził z rodziny drobnego urzędnika. W 1880 r. ukończył bursę duchowną w Szarogrodzie i wstąpił do seminarium duchownego w Kamieńcu Podolskim, jednak po niespełna rocznym pobycie opuścił je, gdyż sytuacja materialna jego rodziny stała się katastrofalna. W 1882 r. osiadł w Winnicy i zabrał się do pracy literackiej i społecznej. Wstąpił do tajnego kółka młodzieżowego, gdzie czytano nielegalną literaturę. W 1890 r. udał się do Lwowa, gdzie nawiązał kontakt z redakcją pisma Dzwinok, na którego łamach zaczął zamieszczać początkowo wierszowane baśnie w stylu ludowym, a od 1892 r. opowiadania i nowele. W 1892 r. otrzymał posadę w Komisji ds. zwalczania niebezpiecznego pasożyta winnej latorośli – filoksery, dla której pracował w Besarabii i na Krymie do 1897 r. Potem pracował w Żytomierzu w gazecie „Wołyń”; od 1898 r. jako urzędnik w Czernihowie. W 1905 roku odbył podróż po Europie. W czasie pierwszej rewolucji rosyjskiej (1905-1907) poświęcił się całkowicie sprawom społecznym. Brał udział w organizowaniu demokratycznej prasy ukraińskiej. W ostatnich latach życia poświęcił się ożywionej działalności organizacyjno-literackiej. Jest autorem utworów: Andrij Sołowejko (1884); Na wiru (1891); Piatyzłotnyk (1893); Dla zahalnoho dobra (1895); W putach szajtana (1899); Po-ludśkomu (1900); Na kameni (1902); Pid minaretamy (1904); Cwit jabłuni (1902); Smich (1906); Persona grata (1907); Podarunok na imenyny (1911); Intermezzo (1908); Son (1911); Fata morgana (1903-10); Tini zabutych predkiw (1911); ekranizacja powieści „Cienie zapomnianych przodków” w reż. Siergieja Paradżanowa jest uważana za arcydzieło kinematografii.