Dennis Hopper

Dennis Lee Hopper (ur. 17 maja 1936 w Dodge City, zm. 29 maja 2010 w Venice) – amerykański aktor, reżyser i scenarzysta filmowy, twórca filmu Swobodny jeździec. Urodził się w Dodge City w Kansas jako syn Marjorie Mae (z domu Davis; ur. 12 lipca 1917, zm. 12 stycznia 2007) i Jamesa Millarda Hoppera (ur. 23 czerwca 1916, zm. 7 sierpnia 1982). Miał dwóch braci: Marvina i Davida. Po II wojnie światowej jego rodzina przeniosła się do Kansas City w Missouri. Uczęszczał do klasy artystycznej Kansas City Art Institute. Kiedy miał 13 lat wraz z rodziną przeprowadził się do San Diego, gdzie jego matka pracowała jako instruktorka ratownictwa, a ojciec był kierownikiem urzędu pocztowego. W szkole średniej Helix High School uczestniczył w kółku teatralnym i chórze. Studiował w Old Globe Theatre w San Diego a następnie przez pięć lat uczył się aktorstwa w nowojorskim Actors Studio pod kierunkiem Lee Strasberga. Jego kolegą był Vincent Price, którego pasja do sztuki wpłynęła na zainteresowanie Hoppera. Szczególnie lubił sztuki Williama Szekspira. W wieku 18 lat zadebiutował w telewizji w serialach: Cavalcade of America (1954) i Medic (1955). W 1955 pojawił się jako jeden z członków gangu w filmie Buntownik bez powodu (Rebel Without a Cause). Na planie zaprzyjaźnił się z Jamesem Deanem i mocno przeżył jego śmierć. Zagrał kilka drugoplanowych ról w popularnych w latach 50. westernach. Jego czas nadszedł wraz z kultowym filmem drogi Swobodny jeździec (Easy Rider), opowiadającym o dwóch motocyklistach przemierzających Stany Zjednoczone. Hopper nie tylko wystąpił w filmie – wyreżyserował go i współtworzył scenariusz razem z Peterem Fondą. Film uznawany za jeden z najważniejszych obrazów nurtu kontestacji i za manifest pokolenia amerykańskiego lat 70. okazał się ogromnym sukcesem kasowym. Hopper i Fonda otrzymali nominację do Oscara za scenariusz. Z kolei szerzej nieznany wówczas Jack Nicholson miał szansę na nagrodę za rolę drugoplanową. Hopper nie potrafił sobie poradzić z sukcesem Swobodnego jeźdźca. Najgorszy okres rozpoczął się podczas prac nad jego kolejnym projektem reżyserskim, dramatem Ostatni film (The Last Movie). Hopper przez rok montował film w swoim domu w Nowym Meksyku i każdego dnia wspomagał się innymi używkami; otrzymał za niego nagrodę na Festiwalu Filmowym w Wenecji, ale amerykańscy producenci nie chcieli go dystrybuować. Był dla nich niezrozumiały i zbyt artystyczny – tymczasem oni oczekiwali kolejnego hitu. Hopper przyznał, że dziennie potrafił wypić prawie dwa litry rumu i 28 piw. Jako psychopata Frank Booth w dramacie kryminalnym Davida Lyncha Blue Velvet (1986) zachwycił i jednocześnie przeraził publiczność i krytyków. Za kreację Wilbura „Shootera” Flatcha, walczącego ze swoim nałogiem alkoholika, który zostaje drugim trenerem małej drużyny koszykarskiej, w dramacie sportowym opartym na faktach Mistrzowski rzut (1986) otrzymał nominację do Oscara. W latach 90. Hooper stał się etatowym odtwórcą drugoplanowych ról maniakalnych czarnych charakterów. Szczególnie udany był jego występ w dreszczowcu Speed: Niebezpieczna szybkość (1994), gdzie zagrał postać szaleńca, który podkłada bombę pod autobus miejski. Hopper przewodniczył jury konkursu głównego na 49. MFF w Wenecji (1992).