James Gammon

James Richard Gammon (ur. 20 kwietnia 1940 w Newman, zm. 16 lipca 2010 w Costa Mesa) – amerykański aktor telewizyjny, filmowy i teatralny, znany z typu ról „good ol' boy” w licznych filmach i serialach telewizyjnym. Jako kinowy aktor charakterystyczny stał się najlepiej znany jako Lou Brown, menadżer z Pierwszej ligi (1989) i Pierwszej ligi II (1994), filmów przedstawiających zmyśloną wersję Cleveland Indians. Urodził się w Newman w Illinois jako syn farmerki Doris Latimer (z domu Toppe) i muzyka Donalda Gammona. Kiedy jego rodzice rozwiedli się, młody Jim mieszkał u różnych krewnych, a jako nastolatek osiedlił się w Orlando na Florydzie. Tu podjął pracę w stacji telewizyjnych ABC TV jako członek WLOF Channel 9, gdzie został kamerzystą i reżyserem. Występował również w teatrze, zanim wyjechał do Hollywood, aby spróbować znaleźć pracę. Karierę rozpoczął w 1966 roku, pojawiając się gościnnie w seryjnych westernach telewizyjnych: Gunsmoke, Bonanza, Dziki dziki Zachód (The Wild Wild West), The Virginian i NBC The Road West jako zastępca Virgil Bramley z udziałem Barry’ego Sullivana i Andrew Prine. W 1967 roku zadebiutował na kinowym ekranie jako członek gangu więziennego w dramacie Stuarta Rosenberga Nieugięty Luke (Cool Hand Luke) u boku Paula Newmana i George’a Kennedy’ego. W 1978 rozpoczął pracę w nowojorskim Public Theatre, gdzie debiutował rolą Westona w sztuce Sama Sheparda Klątwa (Curse of the Starving Class). Występował potem w przedstawieniach: Ciemność na szczycie schodów (The Dark at the Top of the Stairs, 1978) jako Rubin Flood w Mark Taper Forum w Los Angeles, A Lie of the Mind (1985-86) jako Baylor w nowojorskim Promenade Theatre, Historia z morałem (Story with a Moral, 1993) jako Reader w Met Theatre w Los Angeles, Simpatico (1994) jako Simms w Estelle R. Newman Theatre, Public Theatre, Sezon mistrzów (That Championship Season, 1999) jako trener w nowojorskim Second Stage Theatre, Stamped (2000) w Met Theatre w Hollywood, The Late Henry Moss (2000) jako tytułowy Henry Moss w Magic Theatre Company, Theatre onthe Square w San Francisco. W 1973 wyreżyserował sztukę Williama Inge Przystanek autobusowy (Bus Stop) w Mark Taper Forum w Los Angeles. Występował także na deskach Steppenwolf Theater w Chicago w Illinois. Za kreację Dodge'go w spektaklu Buried Child (1996) w nowojorskim Brooks Atkinson Theatre został nominowany do nagrody Tony. Na ekranie często był obsadzany w westernach, m.in. Ballada Gregorio Corteza (The Ballad of Gregorio Cortez, 1982), Silverado (1985),Wyatt Earp (1994), Conagher (1991), Dziki Bill (Wild Bill, 1995) z Jeffem Bridgesem,Samotny kowboj (Monte Walsh, 2003) oraz Silver City (2004). Dwukrotnie grał postać ojca Dona Johnsona – w melodramacie telewizyjnym CBS Długie gorące lato (The Long Hot Summer, 1985) i serialu policyjnym CBS Nash Bridges (1996-2001). Zagrał kumpla zamordowanego kowboja Rednecka w restauracji w satyrycznej czarnej komedii Olivera Stone’a Urodzeni mordercy (Natural Born Killers). W miniserialu CBS Streets of Laredo (1995) na podstawie powieści Larry’ego McMurtry zagrał cenionego hodowcę bydła Charlesa Goodnighta. Wystąpił również w filmach: Miejski kowboj (Urban Cowboy, 1980), Wzgórze nadziei (Cold Mountain, 2003) i Appaloosa (2008). 29 stycznia 1967 poślubił Barbarę Giacchero, jednak małżeństwo w 1970 zakończyło się rozwodem. 7 października 1972 ożenił się po raz drugi z producentką i teatralną administratorką Nancy Jane Kapustą. Mieli dwie córki: Allison Mann i Amy Gammon oraz dwóch wnuków. Zmarł w wieku 70. lat w swoim domu w Costa Mesa w Kalifornii. Przyczyną jego śmierci był rak nadnerczy i wątroby.