Jonathan Pryce

Jonathan Pryce, właśc. John Price (ur. 1 czerwca 1947 w Holywell) – walijski aktor i piosenkarz. Urodził się w Walii we Flintshire, w miejscowości Holywell, jako syn Margaret Ellen (z domu Williams), ekspedientki, i Isaaca Price’a, górnika, który miał również mały sklep spożywczy. Był najmłodszym dzieckiem w rodzinie, miał dwie starsze siostry – Kathleen i Margaret. Po ukończeniu Holywell Grammar School, w wieku 16 lat uczęszczał do liceum plastycznego, a następnie do Edge Hill College w Ormskirk, z zamiarem zostania nauczycielem. W tym okresie brał udział w kilku licealnych przedstawieniach, gdzie został zauważony i był zachęcany, aby zostać aktorem. W ten sposób otrzymał stypendium w Royal Academy of Dramatic Art, gdzie studiując musiał utrzymywać się jako sprzedawca uliczny obrazów. Pryce był częścią „nowej fali” absolwentów-aktorów RADA, inni to Bruce Payne, Juliet Stevenson, Alan Rickman, Kenneth Branagh i Fiona Shaw. Po ukończeniu szkoły teatralnej, dołączył do Royal Shakespeare Company i Nottingham Playhouse w Nottingham. Następnym został dyrektorem artystycznym teatru w Liverpoolu. Tutaj poznał irlandzką aktorkę Kate Fahy, z którą się ożenił w 1974. Mają troje dzieci: dwóch synów – Patricka (ur. 1983) i Gabriela (ur. 1986) oraz córkę Phoebe (ur. 1990). W 1972 po raz pierwszy pojawił się na szklanym ekranie w odcinku serialu fantastycznonaukowym BBC One Doomwatch. W 1976 zadebiutował na dużym ekranie w dramacie wojennym Stuarta Rosenberga Przeklęty rejs (Voyage of the Damned) z Faye Dunaway. W 1977 otrzymał Tony Award dla najlepszego aktora roku za rolę Gethina Price’a w spektaklu Comedians. Jednocześnie nadal grał w sztukach szekspirowskich, w rolach takich jak Petruchio w Poskromieniu złośnicy (1978) czy Oktawian August w Antoniuszu i Kleopatrze (1978). Zwrócił większą uwagę w 1980 rolą Hamleta, za którą zdobył Laurence Olivier Award, uważany za najlepszego Hamleta swojego pokolenia. Wystąpił w dramacie muzycznym Briana Gibsona Breaking Glass (1980) jako Ken, filmie biograficznym Martin Luther, Heretic (1983) w roli Marcina Lutra, dramacie fantastycznonaukowym Terry’ego Gilliama Brazil (1985) jako Sam Lowry. Za rolę inżyniera w musicalu Miss Saigon został uhonorowany Laurence Olivier Award (1989), Drama Desk Award (1991) i Tony Award (1991). W Glengarry Glen Ross (1992) jako James Lingk był potencjalnym klientem Ala Pacino. W Wieku niewinności (The Age of Innocence, 1993) Martina Scorsese’a wystąpił jako Riviere. Za rolę biznesmena Henry’ego Kravisa w komediodramacie biograficznym Barbarzyńcy u bram (Barbarians at the Gate, 1993) był nominowany do nagrody Emmy, CableACE Awards i Złotego Globu. Kreacja Lyttona Stracheya w dramacie Christophera Hamptona Carrington (1995) przyniosła mu Złotą Palmę na festiwalu w Cannes i nagrodą dla najlepszego aktora przyznawaną przez magazyn „The Evening Standard”. Alan Parker obsadził go w roli Juana Peróna w filmie Alana Parkera Evita (1996) z Madonną w roli tytułowej. Wśród jego ekranowych osiągnięć znajduje się też rola Saula w biblijnym Dawidzie (David, 1997), postać Elliotta Carvera, głównego czarnego charakteru serii przygód o Jamesie Bondzie, w Jutro nie umiera nigdy (1998). Za rolę kapitana Williama Riversa w Sanatorium poetów (Regeneration, 1997) Gilliesa Mackinnona wg powieści Pat Barker o czasach I wojny światowej zdobył nominację do nagrody British Independent Film Awards (BIFA) dla najlepszego aktora. Wystąpił jako gubernator Weatherby Swann w filmie Piraci z Karaibów: Klątwa Czarnej Perły (Pirates of the Caribbean: The Curse of the Black Pearl, 2003) oraz sequelach – Piraci z Karaibów: Skrzynia umarlaka (Pirates of the Caribbean: Dead Man's Chest, 2006) i Piraci z Karaibów: Na krańcu świata (Pirates of the Caribbean: At Worlds End, 2007) z Johnnym Deppem, Geoffreyem Rushem, Orlando Bloomem i Keirą Knightly.