Stieg Larsson

Stieg Larsson, właśc. Karl Stig-Erland Larsson (IPA: [ˈkɑːɭ ˈstiːɡ ˈæːɭand ˈlɑːʂɔn], ur. 15 sierpnia 1954 w Skelleftehamm niedaleko Skellefteå, zm. 9 listopada 2004 w Sztokholmie) – szwedzki dziennikarz i pisarz zajmujący się w swojej twórczości prawicowym ekstremizmem, mizoginią i rasizmem, autor powieści kryminalnych, dwukrotnie nagrodzony skandynawską nagrodą Szklanego Klucza. Najbardziej znany jako autor wydanej po jego śmierci trylogii feministycznych kryminałów Millennium o Mikaelu Blomkviście i Lisbeth Salander. W 2008 był najlepiej sprzedającym się autorem na świecie po Khaledzie Hosseinim. Urodził się w regionie Västerbotten w północnej Szwecji. Jego ojciec, Erland Larsson, pracował jako rysownik w Västerbottens-Kuriren. Jego rodzice, będąc w trudnej sytuacji materialnej, zmuszeni byli oddać go pod opiekę dziadkowi, z którym mieszkał w Måggliden w pobliżu wsi Bjursele. Jego dziadek, Severin Boström, był zagorzałym antyfaszystą. Podczas II wojny światowej przebywał internowany w obozie w Storsien za swoje antynazistowskie opinie. Jego przeżycia silnie wpłynęły na poglądy młodego Stiega. W wieku dziewięciu lat, po śmierci dziadka, zamieszkał razem z rodzicami i młodszym bratem. Jako dwunastolatek napisał swoją pierwszą powieść, którą dał do przeczytania swojemu ojcu Na trzynaste urodziny dostał od rodziców maszynę do pisania. Jako że była hałaśliwa a Larsson pisał nocami i nie pozwalał spać rodzinie, rodzice wygospodarowali dla niego pokój do pracy w piwnicy. W wieku osiemnastu lat, podczas spotkania grupy FNL przeciwko wojnie w Wietnamie, poznał Evę Gabrielsson, która została jego życiową partnerką. Z kilkoma krótkimi przerwami spowodowanymi pracą Stiega pozostawali w związku aż do jego śmierci w 2004. Po odbyciu służby wojskowej Stieg podróżował po Afryce. Rzadko wystarczało mu pieniędzy. W Algierii, aby zarobić na powrót do domu, zmuszony był do sprzedaży swoich ubrań oraz pracy przy zmywaniu naczyń. Jako fan science fiction był współwydawcą lub redaktorem kilku fanzinów, m.in. „Sfären” oraz „Fijagh!”. W latach 1978-1979 był prezesem największego szwedzkiego klubu miłośników science fiction, Skandinavisk förening för science fiction (SFSF).