Diana Ross

Diana Ross, właśc. Diane Ernestine Earle Ross (ur. 26 marca 1944 w Detroit) – amerykańska piosenkarka śpiewająca w stylu soul, R&B i pop, autorka tekstów, aktorka i producentka muzyczna. Obecnie występuje solo. W latach 60. była liderką zespołu żeńskiego The Supremes. Ross wychowywała się w ubogiej wielodzietnej rodzinie. Pod koniec lat 50. wspólnie z koleżankami utworzyła kwartet The Primettes. Grupa występowała w lokalnych klubach, głównie przed koncertami innych gwiazd. Na początku lat sześćdziesiątych grupa zmieniła nazwę na The Supremes, stała się triem (Diana Ross, Mary Wilson i Florence Ballard) i podpisała kontrakt z The Motown Records (wówczas największą i najprężniej działającą afroamerykańską wytwórnią płytową). Szef Motown – Berry Gordy Jr. od początku starał się wypromować dziewczyny z The Supremes na wielkie gwiazdy, dając im możliwość współpracy z najlepszymi producentami i kompozytorami, którzy pracowali dla Motown. Grupa wkrótce wydała serię singli (m.in. A Breathtaking Guy, When The Lovelight Starts Shining Through His Eyes), z których żaden nie odniósł większego sukcesu na listach przebojów. Wszystko zmieniło się w 1964 roku za sprawą przebojowego kawałka Where Did Our Love Go, który stał się pierwszym w karierze zespołu numerem jeden na amerykańskich listach bestsellerów. The Supremes lansowały przebój za przebojem, ich płyty biły rekordy popularności, a Ross urosła do rangi ikony, stając się wzorem dla milionów dziewcząt na całym świecie. Rosnąca popularność Diany Ross potwierdzona została zmianą nazwy zespołu na Diana Ross & The Supremes w 1966 roku. Pod koniec 1969 roku Ross zdecydowała się na odejście z grupy i rozpoczęcie solowej kariery. Wspierana przez Berriego Gordy Jra, z którym miała wtedy romans, wydała już w 1970 roku debiutancki solową płytę zatytułowaną po prostu Diana Ross. Album odniósł wielki sukces komercyjny, lansując dwa wielkie, światowe przeboje Reach Out And Touch (Somebody’s Hand) oraz Ain’t No Mountain High Enough (pierwszy w solowej karierze gwiazdy numer jeden w USA). Płyta była też prawdziwym tryumfem artystycznym, zdobywając uznanie krytyków na całym świecie. Kolejne albumy Ross – Everything Is Everything i Surrender nie odniosły spodziewanego sukcesu i żaden z nich nie wypromował wielkiego przeboju. Dopiero sentymentalna ballada I’m Still Waiting z 1971 roku zdołała przywrócić Ross na szczyty list przebojów. Piosenka przez ponad cztery tygodnie nie schodziła z pierwszego miejsca w Wielkiej Brytanii. W 1972 roku Ross miała okazję po raz pierwszy zaprezentować swoje możliwości aktorskie, występując w filmie Lady Sings The Blues, opowiadającym historię legendarnej śpiewaczki jazzowej Billie Holiday. Film odniósł wielki sukces kasowy. Krytycy byli mniej wyrozumiali dla filmu, choć bardzo chwalili kreację aktorską Ross. Dowodem tego był zdobyty przez nią Złoty Glob dla najlepszej debiutantki oraz nominacja do Oscara za pierwszoplanową rolę. Diana nagrała także ścieżkę dźwiękową do filmu, na której znalazły się wielkie przeboje z repertuaru Billie Holiday w nowych aranżacjach. Album trafił na sam szczyt list przebojów w Ameryce i już w miesiąc po premierze zyskał status złotej płyty, znajdując ponad pół miliona nabywców. Album został także dostrzeżony przez krytyków, o czym mogą świadczyć liczne nominacje do nagrody Grammy. W 1973 Ross wydała aż 3 studyjne albumy – Touch Me In The Morning, Diana & Marvin (wespół z Marvinem Gayem) oraz Last Time I Saw Him. Pierwsze dwa albumy biły rekordy popularności. Last Time I Saw Him przeszedł niemal niezauważony. Kolejny sukces przyszedł w 1975 roku. Wtedy to Ross zagrała w swoim drugim filmie Mahogany i nagrała dwie udane płyty. Film Mahogany nie stał się tak wielkim przebojem jak Lady Sings The Blues, ale kreacja Diany znowu spodobała się krytykom, czego dowodem jest nagroda Cezara na francuskim festiwalu filmowym. Ponadto z filmu pochodził jeden z największych przebojów dekady – sentymentalna ballada Do You Know Where You’re Going To?, która nominowana była do Oscara. W 1976 Ross nagrała kolejny megahit, Love Hangover. Piosenka stała się jednym z najważniejszych klubowych szlagierów wszech czasów, dotarła ona na szczyt amerykańskiej listy przebojów, a także na sam szczyt dyskotekowych zestawień. Ostatnio Love Hangover znalazło się na liście 100 największych dyskotekowych numerów w historii, na pozycji 22. Singel pochodził z płyty pt. Diana Ross 1976, który trafił do TOP 5 amerykańskich zestawień i stał się bestsellerem.