Renée Zellweger

Renée Kathleen Zellweger (ur. 25 kwietnia 1969 w Katy) – amerykańska aktorka. Laureatka Oscara dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej za rolę Judy Garland w dramacie biograficznym Ruperta Goolda Judy (2019) i za drugoplanową rolę jako Ruby Thewes w dramacie Anthony’ego Minghelli Wzgórze nadziei (2003). Ponadto dwukrotnie nominowana do Oscara dla aktorki pierwszoplanowej za role w Dzienniku Bridget Jones (2001) i Chicago (2002). Otrzymała także m.in. cztery Złote Globy i dwie nagrody BAFTA. Urodziła się w Katy w stanie Teksas jako córka Kjellfried Irene (z domu Andreassen) i Emila Ericha Zellwegera. Wychowywała się ze starszym bratem, Andrew. Jej ojciec pochodził z kantonu Sankt Gallen w Szwajcarii i z zawodu był inżynierem mechanikiem. Matka była pochodzenia norwesko-fińskiego (Lapończycy); pracowała jako położna i guwernantka. W 1987 ukończyła Katy High School, gdzie była cheerleaderką, gimnastyczką i zainteresowała się aktorstwem należąc do kółka teatralnego. W 1991 uzyskała tytuł bakalaureata na wydziale języka angielskiego w University of Texas at Austin. Na uniwersytecie Zellweger wzięła też udział w kursie dramatycznym, co wywołało jej zainteresowanie aktorstwem. Pracowała w Austin jako kelnerka i asystentka barmana. Początkowo występowała w produkcjach telewizyjnych, takich jak dreszczowiec Smak zabijania (A Taste for Killing) jako Mary Lou u boku Michaela Biehna i Jasona Batemana czy dramat muzyczny Showtime Shake, Rattle and Rock! (1994) w głównej roli Susan. W 1993 zadebiutowała na kinowym ekranie w komediodramacie Richarda Linklatera Uczniowska balanga (Dazed and Confused). Potem można ją było dostrzec w takich filmach jak Mój chłopak zombie (My Boyfriend Back, 1993), Orbitowanie bez cukru (Reality Bites, 1994), Kaliber 45 (Love and a. 45, 1994), gdzie za postać Starlene Cheatham była nominowana do Independent Spirit Awards, 8 sekund (8 Seconds, 1994), Teksańska masakra piłą mechaniczną: Następne pokolenie (The Return of the Texas Chainsaw Massacre, 1994) z Matthew McConaugheyem, Empire Records (1995) czy The Low Life (1995). Została zauważona przez krytykę dzięki roli wrażliwej samotnej matki i obiektu zainteresowania wpływowego agenta sportowego (Tom Cruise) w komediodramacie sportowym Camerona Crowe’a Jerry Maguire (1996), pokonując ubiegające się o tę rolę aktorki, m.in. Bridget Fonda, Marisa Tomei, Cameron Diaz czy Winona Ryder. Za tę odebrała nagrodę Broadcast Film Critics Association Awards za najlepszy debiut w 1996, Blockbuster Entertainment Awards za najlepszą drugoplanową rolę komediową i była nominowana do Satelity, MTV Movie Awards i nagrody Gildii Aktorów Filmowych. Za tytułową rolę Betty Sizemore, która pod wpływem silnych emocji wmawia sobie, że jest bohaterką swojej ulubionej opery mydlanej, w czarnej komedii Siostra Betty (Nurse Betty, 2000) z Morganem Freemanem i Chrisem Rockiem otrzymała Złoty Glob dla najlepszej aktorki w filmie komediowym lub musicalu i Nagrodę Satelity. Wystąpiła jako Irene P. Waters w komedii Bobby’ego Farrelly i Petera Farrelly Ja, Irena i Ja (Me, Myself & Irene, 2000) u boku Jima Carreya. Największą rozpoznawalność i pierwszą nominację do Oscara przyniosła jej postać tytułowej bohaterki komedii romantycznej Dziennik Bridget Jones (2001), na podstawie książki Helen Fielding. Zagrała również w kontynuacji filmu, Bridget Jones: W pogoni za rozumem (2004), a po latach wróciła do aktorstwa w dobrze przyjętej przez fanów i krytyków Bridget Jones 3 (2016). W 2002 zagrała Roxie Hart w musicalu Chicago, który został nominowany do Oscara w 13. kategoriach. Rok później otrzymała Oscara dla najlepszej aktorki drugoplanowej za rolę w dramacie Wzgórze nadziei w reżyserii Anthony’ego Minghelli.