Daryl Hannah

Daryl Christine Hannah (ur. 3 grudnia 1960 w Chicago) – amerykańska aktorka filmowa, najlepiej znana z występów w filmach: Łowca androidów (1982), Plusk (1984), Wall Street (1987), Roxanne (1987), Stalowe magnolie (1989) i Kill Bill (2003). Urodziła się w Chicago w stanie Illinois jako drugie z trojga dzieci i starsza córka właściciela przedsiębiorstwa produkującego barki i holowniki Donalda Christiana Hannaha i producentki/byłej nauczycielki Susan Jeanne Metzger. Ma starszego brata Dona i dwie siostry – Page (ur. 1964) i przyrodnią Tanyę Wexler (ur. 1970). Gdy miała siedem lat, jej rodzice rozwiedli się, matka wyszła ponownie za mąż za biznesmena żydowskiego pochodzenia Jerrolda Wexlera, brata operatora filmowego Haskella Wexlera. W młodym wieku cierpiała na bezsenność, przez co wiele czasu spędzała oglądając filmy. W wieku jedenastu lat zdecydowała się przejść na weganizm i pojawiła się w telewizyjnych reklamówkach. Uczęszczała do Chicago Latin School, po czym ukończyła prywatną szkołę średnią Francis W. Parker School w Chicago, gdzie grała w chłopięcej drużynie piłkarskiej. Uczyła się aktorstwa i sztuki improwizacji w Goodman Theatre School of Drama w Chicago. Po raz pierwszy trafiła na duży ekran w dreszczowcu Briana De Palmy Furia (The Fury, 1978) u boku Kirka Douglasa i Andrew Stevensa. Wkrótce przeniosła się do Los Angeles, łącząc studia aktorskie w szkole teatralnej na Uniwersytecie Południowej Kalifornii z pracą na planie westernu Kraj dla twardzieli (Hard Country, 1981) u boku Jana-Michaela Vincenta i Kim Basinger oraz dramatu telewizyjnego ABC Papierowe lalki (Paper Dolls, 1982) z Joan Collins i Erikiem Stoltzem. Jej ekscentryczna uroda i sprawność fizyczna zachwyciła publiczność i krytykę w roli agresywnej replikantki Pris w dreszczowcu sci-fi Ridleya Scotta Łowca androidów (Blade Runner, 1982). Później można ją było zobaczyć w melodramacie Letni kochankowie (Summer Lovers, 1982) z Peterem Gallagherem, którego akcja rozgrywała się w greckich plenerach. Prawdziwy sukces przyszedł wraz z rolą syreny zakochanej w człowieku (Tom Hanks) w komedii fantasy Rona Howarda Plusk (Splash, 1984), za którą została uhonorowana nagrodą Saturna. Była instruktorką aerobiku w dramacie kryminalnym Papież z Greenwich Village (The Pope of Greenwich Village, 1984) z Erikiem Robertsem i Mickeyem Rourkiem. W melodramacie komediowym Jamesa Foleya Straceniec (Reckless, 1984) usiłowała nakłonić głównego bohatera (Aidan Quinn) do rezygnacji z egzystencji swobodnego jeźdźca. Niespodzianką dla widzów było nieoczekiwane wyrzeczenie się wizerunku współczesnej dziewczyny dla prehistorycznej sagi Klan niedźwiedzia jaskiniowego (The Clan of the Cave Bear, 1986). Znacznie trudniejszym sprawdzianem był udział w komedii sensacyjnej Ivana Reitmana Orły Temidy (Legal Eagles, 1986), gdzie w roli oskarżonej o kradzież cennych obrazów pięknej i ekscentrycznej córki znanego artysty musiała dorównać Robertowi Redfordowi i zmierzyć się z brawurową i zaborczą Debrą Winger, lecz nie udało jej się wyjść z ich cienia. Znacznie lepiej czuła się na planie romantycznej komedii Roxanne (1987) jako obiekt uczuć nieśmiałego strażaka (Steve Martin) z nosem w stylu Cyrano de Bergeraca. Jednak za rolę dekoratorki wnętrz w dramacie kryminalnym Olivera Stone’a Wall Street (1987) otrzymała Złotą Malinę dla najgorszej aktorki drugoplanowej, a kolejne dwie nominacje do tej antynagrody zdobyła za postać Mary Plunkett Brogan w komedii Neila Jordana Zjawy (High Spirits, 1988) i siostry ex-żony gangstera, nieświadomie romansującej z jej hiszpańskim kochankiem w komedii romantycznej Zbyt wiele (Two Much, 1995) z Melanie Griffith i Antonio Banderasem.