Tomas Arana

Thomas Clifford Arana (ur. 3 kwietnia 1955 w Auburn) – amerykański aktor filmowy, teatralny i telewizyjny. Ma obywatelstwo amerykańskie i włoskie. Urodził się w Auburn w Kalifornii jako syn Reny i Williama Aranów. Jego matka była pochodzenia niemieckiego i szwedzkiego, a ojciec miał korzenie meksykańskie i łotewskie. Dorastał w San Francisco, gdzie jako młodzieniec był wielokrotnie nagradzanym sportowcem i przez wiele lat trenował kendo, aikido, judo, szermierkę i kenjutsu, a także zaawansowane techniki tańca i ruchu. Studiował w American Conservatory Theatre w San Francisco, gdzie grał w sztukach takich jak Kaligula, An Evening with Tennessee Williams, The Play’s the Thing i Widok z mostu Arthura Millera. Ukończył City College of San Francisco. Występował też w produkcjach na off-Broadwayu. Następnie podróżował autostopem po całej Europie, pracując jako artysta wędrowny i współpracując z takimi artystami jak Andy Warhol, Robert Rauschenberg i Joseph Beuys. Po powrocie do Stanów Zjednoczonych Arana zaczął podpisywać kontrakty na role filmowe. Rozpoznawalność przyniosły mu role: Łazarza w dyskusyjnym i wywołującym wiele kontrowersji dramacie Martina Scorsese Ostatnie kuszenie Chrystusa (The Last Temptation of Christ, 1988), kucharza Leginova w ekranizacji powieści sensacyjnej Toma Clancy’ego Polowanie na Czerwony Październik (The Hunt for Red October, 1990) w reżyserii Johna McTiernana i postać generała Quintusa w historycznym dramacie kostiumowym Ridleya Scotta Gladiator (2000). Wystąpił w teledysku do piosenki Madonny „Bad Girl” (1993) jako nieznajomy. W miarę upływu czasu Arana grał także w filmach niezależnych, takich jak dreszczowiec Lamberta Bavy Zagadka osobowości (Body Puzzle, 1992) z Joanną Pacułą, dramat Życie kobiety niemoralnej (This Girl’s Life, 2003) o losach międzynarodowej gwiazdy świata porno i horror telewizyjny Frankenfish (2004). Wśród międzynarodowych reżyserów, z którymi współpracował, byli Liliana Cavani, Carlo Verdone i Michele Soavi. Był producentem i występował w wielu produkcjach z zespołem teatralnym Falso Movimento z Neapolu we Włoszech, w tym Tango glaciale (1982), Otello (1984) i Ritorno ad Alphaville (1986), zdobywając nagrody, w tym za najlepszą sztukę roku, najlepszą scenografię i prestiżową nagrodę Mondello, a widowiska przez ponad dziewięć lat prezentowane były na najważniejszych międzynarodowych festiwalach, w tym w Londynie, Frankfurcie, Nowym Jorku, San Francisco, Los Angeles, Madrycie, Barcelonie, Kopenhadze, Sztokholmie i Jerozolimie. Współreżyserował przedstawienia m.in. Tango glaciale (1982). Jest żonaty, ma trzech synów – Yaneza, Joaquina i Dashiella oraz przyrodniego syna Leonardo.