Frank Sinatra

Francis Albert Sinatra (ur. 12 grudnia 1915 w Hoboken, zm. 14 maja 1998 w Los Angeles) – amerykański piosenkarz i aktor filmowy pochodzenia włoskiego, ze względu na swój status popularnie nazywany „The Voice”. Jego muzyka jest uznawana za ponadczasową, zaś on sam za najwybitniejszego amerykańskiego piosenkarza XX w. Szacowany nakład ze sprzedaży wszystkich jego wydawnictw na całym świecie wynosi ponad 150 milionów egzemplarzy, co czyni go jednym z artystów z największą liczbą sprzedanych albumów muzycznych w dziejach. Sinatra rozpoczął swoją muzyczną karierę w drugiej połowie lat 30., współpracując z Harrym Jamesem i Tommym Dorseyem. W 1943 podpisał kontrakt z Columbia Records i rozpoczął solową karierę, stając się wkrótce idolem bobby soxers. Sinatra był pierwszym amerykańskim piosenkarzem, który śpiewał nie tylko dla dorosłych, ale zdobył popularność wśród nastolatków. Wystąpił w kasowym przeboju, musicalu Podnieść kotwicę. Rok później otrzymał Oscara honorowego za krótkometrażowy film The House I Live In oraz wydał pierwszy album The Voice of Frank Sinatra. Przełom lat 40. i 50. był okresem kryzysu w karierze piosenkarza. Powrót na szczyty sławy nastąpił w 1953 po zdobyciu Oscara dla najlepszego aktora drugoplanowego oraz Złotego Globu za film Stąd do wieczności. Sukcesem okazały się także albumy In the Wee Small Hours (1955), Songs for Swingin’ Lovers! (1956), Come Fly with Me (1958), Only the Lonely (1958) i Nice ‘n’ Easy (1960). Francis Albert Sinatra urodził się 12 grudnia 1915 w kamienicy przy 415 Monroe Street w Hoboken, New Jersey. Był jedynym dzieckiem włoskich imigrantów: Nataliny „Dolly” Garaventy (1896-1977) i pochodzącego z Sycylii Antonino Martino „Marty” Sinatry (1892-1969). Para pomimo sprzeciwu ze strony rodziny Garaventy[a] wzięła ślub w Walentynki 1913 i odnowiła przysięgę małżeńską w Jersey City w stanie New Jersey, Natalina pracowała jako położna, ale prowadziła także wraz z mężem tawernę[b]. Antonio natomiast imał się różnych zajęć. Był kotlarzem, pracował w American Pencil Company, uprawiał boks[c] i przez 24 lata pracował jako strażak w Hoboken Fire Department. Zdaniem biografisty Jamesa Kaplana Antonio był analfabetą. Frank Sinatra przyszedł na świat w następstwie porodu kleszczowego, który skutkował nieodwracalnymi ranami (po lewej stronie twarzy, ponadto perforacja błony bębenkowej). Ważący 6,1 kg noworodek nie dawał oznak życia, a lekarz skoncentrował się na ratowaniu życia Nataliny, sądząc, że jej dziecko nie przeżyje. Wówczas matka Nataliny wzięła dziecko pod zimną wodę, dzięki czemu dziecko zaczęło oddychać. Te wydarzenia odcisnęły trwałe piętno na psychice Sinatry. Po latach powiedział swojej córce Nancy, że był nazywany przez kolegów „człowiekiem z blizną”, chciał nawet pobić lekarza odpowiedzialnego za poród. Wyznał: „Nie myśleli o mnie, tylko o mojej matce. Po prostu mnie wyszarpali i odtrącili na bok”. Chrzest Sinatry w obrządku rzymskokatolickim miał miejsce 2 kwietnia 1916 w St. Francis Church w Hoboken. Od wczesnych lat Sinatra przejawiał talent muzyczny. Miał zwyczaj siadać na pianinie i śpiewać dla klientów tawerny. Robił to także na ulicach miasta. Wyróżniał się na tle innych dzieci eleganckim ubraniem, o które dbała jego matka. Natalina była dość surowym rodzicem, niejednokrotnie karząc cieleśnie młodego syna. W 1927 rodzina Sinatrów przeniosła się do trzypokojowego mieszkania na 705 Park Avenue, które znajdowało się w niemiecko-irlandzkiej dzielnicy. Sinatra nie lubił się uczyć, a w szkole był obiektem drwin ze strony innych uczniów ze względu na swoją wybuchowość. W 1928 za przerwanie szkolnego przedstawienia Kleopatra, podczas którego wypuścił gołębie, został usunięty ze szkoły. Na 15 urodziny otrzymał od wujka Domenico ukulele, jednak instrument niespecjalnie zainteresował nastolatka. Wolał słuchać radia Atwater Kent, a szczególnie swojej ulubionej piosenki Oh! How I Hate to Get Up in the Morning, napisanej przez Irvinga Berlina. Interesował się big-bandami. Słuchał zwykle między innymi: Gene Austin, Rudy’ego Vallée, Russ’a Colombo czy Boba Eberly’ego, ale szczególną estymą darzył Binga Crosby’ego. Nie znał zapisów nutowych, a muzykę poznawał ze słuchu. W 1930 Sinatra pracował jako piosenkarz w jednym z lokali w Newy Jersey, gdzie jako wynagrodzenie otrzymywał papierosy i jedzenie. Dorabiał w lokalnej gazecie, pomagając w rozwożeniu gazet, a później był pracownikiem stoczni. 28 stycznia 1931 rozpoczął naukę w A.J. Demarest High School, ale uczęszczał do placówki tylko przez 47 dni. Nauczyciele uważali go za leniwego ucznia oraz awanturnika. Wprawdzie aby zadowolić rodziców został słuchaczem Drake Business School, ale nie ukończył tam edukacji. Dzięki znajomościom i wsparciu Dolly, Sinatra rozpoczął swoją karierę muzyczną. W połowie lat 30. występował w lokalnych klubach: Azov, The Cat’s Meow i The Comedy Club, a także stacji radiowej WAAT w Jersey City. W 1935 wraz ze znajomymi muzykami z grupy The Flashes (znani później m.in. jako The Hoboken Four) wystąpił w popularnym programie radiowym Major Bowes and His Original Amateur Hour. Muzycy wygrali głosowanie słuchaczy, zdobywając 40 tys. głosów i w nagrodę wzięli udział w trasie koncertowej po Kalifornii. W omawianym okresie Sinatra pobierał lekcje z zakresu elokucji od trenera wokalnego Johna Quinlana. Jeden z członków grupy wspominał po latach, że przyjęli Sinatrę, gdyż miał samochód i mógł być ich kierowcą. Szybko jednak okazało się, że na koncertach to on przyciąga uwagę publiczności, co nie podobało się reszcie grupy. Na tym tle dochodziło nawet do pobić Sinatry. Pod wpływem sugestii Bowesa młody piosenkarz odszedł z zespołu. W 1938 za wynagrodzenie w wysokości 15 dolarów tygodniowo występował w klubie nocnym Rustic Cabin, w Englewood Cliffs, New Jersey. Jego występy były nagrywane i emitowane w wielu miastach na obszarze USA. Według relacji świadków Sinatra był przekonany o tym, że zrobi wielką karierę i nie chciał słuchać ludzi, którzy krytykowali jego umiejętności wokalne. W 1939 popularny trębacz Harry James zaangażował Sinatrę do swojego zespołu Harry James Orchestra, oferując dwuletni kontrakt, opiewający na 75 dolarów tygodniowo. W repertuarze piosenkarza popularne były takie utwory jak: „My Buddy”, „Willow Weep for Me”, „It’s Funny to Everyone But Me”, „Here Comes the Night”, „On a Little Street in Singapore”, „Ciribiribin” czy „Every Day of My Life”. Chociaż piosenkarz niejednokrotnie zmagał się z problemami finansowymi to w listach do rodziców nie skarżył się. Wkrótce Tommy Dorsey zaproponował mu współpracę i lepsze warunki finansowe (125 dolarów tygodniowo). Sinatra zgodził się, bo nie odpowiadała mu pozycja w zespole Jamesa, z którego odszedł jesienią 1939. Z orkiestrą Dorseya wykonał ponad 80 nagrań w latach 1940–1942. Do najbardziej znanych należą: „I’ll Never Smile Again”, „Street of Dreams”, „There Are Such Things”, „Stardust”, „Let’s Get Away From It All” i „This Love of Mine”. Sinatra twierdził, że nauczył się kontroli oddechu dzięki obserwowaniu gry swojego mentora Dorseya. Wraz ze wzrostem popularności (W 1941 „Billboard” przyznał mu tytuł wokalisty roku) Sinatra stał się centralną postacią zespołu i zapragnął nagrywać piosenki jako solowy artysta. Dorsey zgodził się na to. W 1942 nagrał: „Night and Day”, „The Night We Called It a Day”, „The Song is You” i „Lamplighter’s Serenade”. Sukces Sinatry spowodował, że piosenkarz zdecydował się odejść z zespołu, na co nie chciał się zgodzić Dorsey. Było to wówczas wielkie wyzwanie, bo poza Bingiem Crosbym żaden wokalista solowy nie osiągnął spektakularnego sukcesu bez zespołu. Sinatra tak motywował swoją decyzję: