Sally Field

Sally Margaret Field (ur. 6 listopada 1946 w Pasadenie) – amerykańska aktorka, dwukrotna laureatka Oscara. Jest jedną z 11 aktorek, które dwukrotnie zdobywały Nagrodę Akademii Filmowej dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej. Miało to miejsce w roku 1980 (za film Norma Rae) oraz 1985 (za film Miejsca w sercu). Przyszła na świat w Pasadenie w Kalifornii jako córka Margaret Joy Field (z domu Morlan) i Richarda Drydena Fielda. Jej ojciec służył w armii podczas II wojny światowej. Jej starszy brat Richard Dryden „Rick” Field Jr. (ur. 13 kwietnia 1944) został fizykiem. Jej rodzice rozwiedli się w 1950, po czym matka Sally wyszła ponownie za mąż za aktora filmów klasy B i kaskadera Jocka „Jocko” Mahoneya. Field twierdziła w swoim pamiętniku z 2018, że była molestowana seksualnie przez Mahoneya w dzieciństwie. Poprzez linię genealogiczną babci ze strony matki, Field jest potomkiem pasażera Mayflower i gubernatora kolonialnego Williama Bradforda, jej dziesiątego pradziadka. Uczęszczała do Portola Middle School. W 1964 ukończyła Birmingham High School w Van Nuys w Kalifornii, gdzie była cheerleaderką. Jej koledzy z klasy to finansista Michael Milken, aktorka Cindy Williams i agent talentów Michael Ovitz. Swoją karierę rozpoczęła od udziału jako jedna z dziewcząt beatników w komedii fantastycznonaukowej Walta Disneya Moon Pilot (1962) i jako Frances Elizabeth „Gidget” Lawrence, dziewczyna szalonego surfera w sitcomie ABC Gidget (1965–1966). Zadebiutowała na kinowym ekranie jako Mercy McBee w westernie Andrew V. McLaglena Zachodni szlak (The Way West, 1967) u boku Kirka Douglasa i Roberta Mitchuma. Po występie w sitcomie NBC Hey, Landlord (1966–1967) jako Bonnie Banner i sitcomie ABC The Flying Nun (1967–1970) jako zakonnica Bertrille (Elsie Ethrington), pojawiła się tylko w dwóch odcinkach seryjnego westernu ABC Alias Smith i Jones (Alias Smith and Jones, 1971–1972) w reż. Glena A. Larsona jako Clementine „Clem” Hale, która nie ma problemu z szantażowaniem zreformowanych banitów, gdy jest to konieczne. W dramacie telewizyjnym ABC Może przyjdę do domu na wiosnę (Maybe I’ll Come Home in the Spring, 1971) w reżyserii Josepha Sargenta zagrała postać Denise „Dennie” Miller, zniechęconej ćpunki, który powraca do domu z brodatym, nadużywającym narkotyki hipisem (w tej roli David Carradine). W komediodramacie Boba Rafelsona Niedosyt (Stay Hungry, 1976) u boku Jeffa Bridgesa i Arnolda Schwarzeneggera wystąpiła jako recepcjonistka. Przełomem okazała się tytułowa kreacja Sybil Dorsett cierpiącej na zaburzenie dysocjacyjne tożsamości związane z wykorzystywaniem w dzieciństwie w dramacie telewizyjnym NBC Sybil (1976), za którą otrzymała nagrodę Emmy. Rola Carrie „Żaby” w komedii sensacyjnej Hala Needhama Mistrz kierownicy ucieka (Smokey and the Bandit, 1977) z Burtem Reynoldsem przyniosła jej nominację do Złotego Globu. Za kreację Normy Rae Webster, która angażuje się w związki zawodowe w fabryce bawełny w dramacie Martina Ritta Norma Rae (1979) zdobyła Oscara dla najlepszej aktorki, Złoty Glob oraz nagrodę aktorską na 32. MFF w Cannes. Potem powróciła do lekkiego repertuaru, w czarnej komedii Burta Reynoldsa Koniec (The End, 1978), komedii sensacyjnej Hala Needhama Kaskaderzy (Hooper, 1978) i Mistrz kierownicy ucieka 2 (Smokey and the Bandit II, 1980) oraz filmie katastroficznym Irwina Allena Po tragedii Posejdona (Beyond the Poseidon Adventure, 1979). W latach 80. występowała na przemian w repertuarze lekkim i poważnym. Ta różnorodność przyniosła jej uznanie krytyki i publiczności. W komedii romantycznej Martina Ritta Boczne drogi (Back Roads, 1981) z Tommym Lee Jonesem zagrała prostytutkę Amy Post. Za rolę Megan Carter, reporterki gazety „Miami Standard” w dramacie Sydneya Pollacka Bez złych intencji (Absence of Malice, 1981) z Paulem Newmanem była nominowana do Złotego Globu. Jako Kay w komedii romantycznej Pocałuj mnie na do widzenia (Kiss Me Goodbye, 1982) zdobyła kolejną nominację do Złotego Globu dla najlepszej aktorki w filmie komediowym lub musicalu. Rola Edny Spalding w dramacie Miejsca w sercu (Places in the Heart, 1984) przyniosła jej drugiego Oscara dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej. W marcu 1986 znalazła się na okładce magazynu „Playboy”.