Robert Stigwood

Robert Colin Stigwood (ur. 16 kwietnia 1934 w Adelaide; zm. 4 stycznia 2016 w Londynie) – był australijskim producentem filmowym i muzycznym oraz impresariem. Działał na rynku brytyjskim. W 1973 roku założył wydawnictwo muzyczne RSO Records, które wydawało albumy między innymi: Cream, Bee Gees i Erica Claptona. Znany z produkcji teatralnych: Hair i Jesus Christ Superstar oraz filmowych: Gorączka sobotniej nocy i Grease. Robert Stigwood urodził się 16 kwietnia 1934 roku w Adelaide (w Południowej Australii) jako syn Roberta, inżyniera elektrycznego i Gwendolyn (z domu Burrows). Kształcił się w rodzinnym mieście, w Sacred Heart College. Pracował jako autor tekstów reklamowych w agencji reklamowej, po czym w wieku 21 lat wyjechał do Wielkiej Brytanii. Po przyjeździe Stigwood dostał pracę w instytucji dla chłopców we Wschodniej Anglii. Niezadowolony z niej postanowił otworzyć agencję teatralną, która w 1960 roku podpisała kontrakt z młodym aktorem, Johnem Leytonem. W jego promocji pomógł mu nowo pozyskany współpracownik, producent muzyczny Joe Meek. Leyton został obsadzony jako piosenkarz w serialu telewizyjnym Harpers West One, a piosenka, którą zaśpiewał w serialu, „Johnny Remember Me”, wyprodukowana przez Meeka, osiągnęła w sierpniu 1961 roku szczyty list przebojów w Wielkiej Brytanii. Dzięki temu sukcesowi Stigwood i Meek stali się znani jako pierwsi niezależni producenci płytowi na rynku brytyjskim, a Stigwood został osobistym menedżerem Leytona. Później, gdy Leyton wybrał karierę aktorską, Stigwood kontynuował współpracę z innymi piosenkarzami jako ich agent i promotor. W 1966 roku Stigwood został agentem reklamowym zespołu The Who, który nagrał singiel „Substitute” w jego wytwórni Reaction Records. Wykorzystując swoje doświadczenie tuż potem wypromował nowy zespół rockowy, Cream, w skład którego weszli: Jack Bruce, Ginger Baker oraz Eric Clapton. W 1967 roku Stigwood został współpracownikiem menadżera The Beatles, Briana Epsteina w jego firmie North End Music Stores (NEMS). Dostał od niego demo zespołu Bee Gees, z którym następnie podpisał pięcioletni kontrakt nagraniowy. Zespół wkrótce nagrał przebojowe single: „New York Mining Disaster 1941” i „To Love Somebody”. Po śmierci Epsteina w 1967 roku Stigwood założył własną firmę – Robert Stigwood Organisation (RSO), która rozszerzyła swoją działalność na teatr muzyczny, a w późniejszym okresie również na produkcję filmową. Gdy w 1968 roku zespół Cream rozpadł się, Stigwoodowi udało się przekonać Claptona do utworzenia supergrupy Blind Faith, a później pokierować jego solową karierą. W tym samym roku zajął się również do produkcją teatralną sprowadzając z Broadwayu do Londynu rockowy musical Hair. Na początku lat 70., gdy sława Bee Gees przygasła, a Clapton zaczął nadużywać narkotyków. Stigwood zajął się pracą filmową, produkując w 1973 roku filmową wersję musicalu Andrew Lloyda Webbera i Tima Rice’a Jesus Christ Superstar. W tym samym roku założył też wydawnictwo muzyczne RSO Records (skrót od Robert Stigwood Organisation), do którego pozyskał Claptona i Bee Gees. Udało mu się ożywić kariery obu artystów. Clapton porzucił narkotyki i nagrał album 461 Ocean Boulevard, który w 1974 roku wraz z singlem „I Shot the Sheriff” znalazł się na szczycie list przebojów. Bee Gees, który stał się z kolei zespołem artystów w stylu disco, śpiewających falsetem, wylansował w 1975 roku hit „Jive Talkin'”. W tym samym roku Stigwood wyprodukował filmową wersję rock-opery Tommy zespołu The Who, obsadzonej głównie przez gwiazdy rocka, w szczególności Claptona, Eltona Johna i Tinę Turner; Rock-opera odniosła sukces komercyjny, a album ze ścieżką dźwiękową z niej znalazł się na szczycie list przebojów.