James Earl Jones

James Earl Jones (ur. 17 stycznia 1931 w Arkabutla) – amerykański aktor filmowy i teatralny o charakterystycznym basowym głosie. Odznaczony w 1992 Narodowym Medalem Sztuki. Laureat Oscara za całokształt twórczości. Jones pozostaje jednym z najpopularniejszych czarnoskórych aktorów amerykańskich ostatnich dziesięcioleci. Pierwsze aktorskie kroki stawiał w Ramsdell Theatre w Manistee. Na scenie pojawił się w 1955 w sztuce Otello. W 1957 trafił na Broadway. Znakomite teatralne kreacje stworzył w szekspirowskich dziełach, takich jak: Król Lear (rola tytułowa), Sen nocy letniej (jako Oberon), Miarka za miarkę (jako Abhorson), Hamlet (jako Klaudiusz). Na ekranie debiutował u Stanleya Kubricka w filmie Doktor Strangelove, czyli jak przestałem się martwić i pokochałem bombę (1964). Swoje najbardziej znane role zagrał w latach 80., m.in. w filmach Conan Barbarzyńca (1982) oraz Książę w Nowym Jorku (1988). Uznanie zdobył podkładając głosy filmowych bohaterów, a w szczególności Dartha Vadera w kolejnych częściach sagi Gwiezdne wojny. W 1971 Jones otrzymał swoją jedyną nominację do Oscara za główną rolę w filmie Wielka nadzieja białych (1970; reż. Martin Ritt). Był wówczas drugim w historii, po Sidneyu Poitier czarnoskórym aktorem nominowanym do tej nagrody. Dwa razy, w 1969 i 1987 zdobył Nagrodę Tony za role teatralne. Był także czterokrotnie nominowany do nagrody Złotego Globu. W sierpniu 2011 Amerykańska Akademia Filmowa ogłosiła przyznanie Jonesowi honorowego Oscara za całokształt pracy aktorskiej. Pierwsze małżeństwo aktora z Julienne Marie zakończyło się rozwodem. Od 15 marca 1982 jego drugą żoną była aktorka telewizyjna Cecilia Hart (ur. 19 lutego 1948, zm. 16 października 2016 na raka jajnika). Mieli syna Flynna. Jego ojciec Robert Earl Jones również był aktorem.